Julius Caesar: (± 100 - 15 maart 44 v.Chr.)
- Gegevens
- Gemaakt op zondag 02 juli 2023 16:44
- Laatst bijgewerkt op woensdag 24 april 2024 21:39
- Gepubliceerd op zondag 02 juli 2023 16:44
- Hits: 419
Gaius Julius Caesar(± 100 - 15 maart 44 v.Chr.)
Wij kennen de meer dan 2000 jaar geleden geboren Gaius Julius Cesar als een Romeinse veldheer met vele veroveringen en overwinningen.Zijn imposante militaire prestaties zijn bijzonder maar nog meer bijzonder is de manier en hoe Julius Caesar te werk ging. Vooral door zijn verslag "Bello Gallica"over het onderwerpen van Gallië en biografen zoals Plutarchus en Suetonius komt hij naar voren als een intelligente vooruitziende, niets aan het toeval overlatende, doortastende tacticus en strateeg. Ook nu noch na meer dan 2000 jaar, worden nog steeds vele bewonderende boeken, artikelen, toneelstukken documentaires en films over Gaius Julius Caesar gepubliceerd.
Wat maakt hem zo bijzonder? Militair gesproken was Caesar ten opzichte van Alexander de Grote, een laatbloeier. Toen Alexander de Grote op zijn 33e stierf had hij al zijn veroveringen al gedaan. Caesar moest op zijn 33e nog beginnen aan zijn militaire carrière.
Laatbloeien op het gebied van veldslagen en veroveren, belette Caesar niet al van jongs af aan al vervuld te zijn van een grenzeloze ambitie naar macht invloed en geld. In de complexe wereld van Rome vol grote rivaliserende mannen toonde hij zich al vroeg als iemand die onstuitbaar, tactisch, strategisch en medogenloos op weg was naar de top. Hierbij kwamen zijn vele talenten naar voren zoals een groot politiek inzicht, een begaafd spreker en schrijver, charmant en geliefd bij vrouwen, een meester in het smeden van coalities, een groot inzicht in maatschappelijke problemen en een kampioen in het publiek op zijn hand krijgen. Toen hij eenmaal aan zijn militaire loopbaan begon bleek hij een weergaloze briljante inspirerende veldheer wiens tactieken zelfs nu nog bestudeerd worden. Zijn quotes weerklinken nu nog: Veni vidi vici. Het begin van de loopbaan van Gaius Julius Cesar
Nadat zijn vader stierf zag Gaius Julius Caesar - Hij zal ergens tussen de 16 en 19 jaar geweest zijn -, zichzelf terug in de rol van hoofd van het gezin. Hoewel afkomstig uit de aristocratie waren er weinig financiële middelen. Caesar besloot dat priester worden, de grootste kans op een vast inkomen garandeerde.
Om zijn kansen voor deze functie te vergroten, sloot hij een aliantie met een patriciërs familie. Deze aliantie kwam tot stand door in te trouwen bij de familie Cinna. Deze familie had politieke invloed in Rome. Hij verbrak daartoe zijn bestaande verloving met Cossutia, een meisje uit de plebejers klasse. Daarna vervulde hij een tijd de functie: flamen dialis, de hogepriester van de Romeinse god Jupiter. Vervolging
Caesar had de pech dat de Romeinse generaal en dictator Sulla besloot af te rekenen met Romeinen aan de kant van de populares en een vervolging begon van iedereen die hiermee geassocieerd werd. Er werd een prijs op het hoofd van Gaius Julius Caesar gezet en het was het afgelopen met zijn functie als hogepriester. Inmiddels ongeveer negentien misschien 22 jaarjaar moest hij vluchten.
Door tussenkomst van zijn moeders familie verkreeg Caesar een pardon. Echter hij had geen inkomsten en de bruidschat van zijn vrouw Cornelia Cinna was in beslag genomen. Begin korte militaire carriere Caesar
Berooid als hij was zag hij zich gedwongen in Asia en Cilicië (deelgebieden van het huidige Turkije), soldaat worden. Dat beroep bleek hem goed te liggen en hij klom snel in de hiërarchie van het legioen waar hij diende en leidde succesvolle campagnes. Het begin van Caesars politiek carrière
Na zijn terugkeer uit de eerste militaire periode bekwaamde Caesar zich in zijn oratorische vaardigheden en gebruikte deze vaardigheden een tijd als advocaat.
Door zijn grote vaardigheden als redenaar en het beïnvloeden van de publieke mening, raakte Caesar steeds meer betrokken bij de politiek in Rome. Hij gebruikte hiervoor niet alleen zijn talenten als redenaar maar leende ook geld om mensen om te kopen. Dat leidde er toe dat hij achtereenvolgens werd verkozen tot Quaestor en aedile: questor was een belangrijke financiële functie. Als aedile in 65 v.Chr. was hij verantwoordelijk voor openbare werken en festivals zoals gladiatoren gevechten, in Rome.
In 63 voor chr. werd Caesar benoemd als Pontifex Maximus: de hoogste religieuze functie in Rome. Dit verhoogde zijn prestige en politieke invloed.Hiervoor had hij zich diep in de schulden gestoken.
In 62 v.Chr. werd Caesar gekozen als praetor. Als praetor diende hij als rechter en speelde hij een rol in de bestuurlijke taken van Rome. In deze periode verkeerde het bestuur in Rome in een crisis. Dat kwam doordat twee machtige generaals Crassus en Pompeius streden om invloed in het bestuur en elkaars politiek voortdurend blokeerden.
Caesar slaagde erin een verbond met beiden te sluiten, waarbij de afspraak was, dat zij elkaars beleid niet zouden blokkeren. Caesar ging in dit verbond, dat door historici het eerste triumviraat genoemd wordt, de rol van consul de hoogste bestuursfunctie van Rome vervullen.
Tijdens het jaar als consul introduceerde Caesar verschillende belangrijke hervormingen en beleidsmaatregelen. Hij pleitte voor landhervormingen om de situatie van de arme bevolking te verbeteren en hij wist wetgeving door te voeren die gunstig was voor zijn eigen politieke en militaire belangen.
In 59 v. Chr. was het jaar van zijn consulschap afgelopen en werd Ceasar benoemd als proconsul van Gallia Cisalpina en Illyricum en keerde hij terug naar het leger. Hij startte zonder toestemming van de senaat een succesvolle militaire campagnes met als doel alle stammen in Gallië te onderwerpen of uit te roeien. Julius Caear en zijn relatie met vrouwen
Ondanks dat Caesar 3 keer getrouwd was had hij vele affaires met vrouwen van politieke concurenten in de periode dat hij politieke functies ging uitoefenen. Dit met hen doel hen uit te horen over zijn concurenten.
Caesar knoopte ook liefdesrelaties met invloedrijke intelligente vrouwen zoals Cleopatra Vii de zus van Ptolemaeus XIV de farao van Egypte die hij hielp heerser van Egypte te worden
Julius Caesar had een complexe, intrigerende langdurige romantische relatie met Servilia Caepionis. Servilia was een edelvrouw en de moeder van Marcus Junius Brutus, een van Caesars naaste bondgenoten en later een van zijn moordenaars.
Servilia en Caesar hadden een relatie die begon in hun jeugd. Hun affaire ging door, zelfs na het huwelijk van Caesar met Calpurnia, en men neemt aan dat ze hun hele leven intiem zijn gebleven. Servilia stond bekend om haar schoonheid, humor en intelligentie, en haar invloed op Caesar was aanzienlijk. Hun relatie had ook politieke implicaties. Servilia kwam uit een vooraanstaande en politiek invloedrijke familie, de Servilii Caepiones. Haar connecties en invloed speelden een rol bij het aan de macht komen van Caesar, aangezien ze haar sociale netwerken gebruikte om hem politiek te steunen. Ondanks hun intieme band werd Caesars relatie met Servilia bemoeilijkt door de betrokkenheid van haar zoon Brutus bij de samenzwering om hem te vermoorden. Brutus, verscheurd tussen zijn loyaliteit aan Caesar en zijn republikeinse principes, sloot zich uiteindelijk aan bij de samenzwering en speelde een centrale rol in de moord op de 15 maart in 44 vGT. Julius Caesar als veldheer
Caesar was een intelligente veroveraar en politicus. Als veldheer toonde hij een groot strategisch inzicht. Niet alleen wist hij complexe campagnes met meerder legioenen tegelijk briljant voor te bereiden en uit te voeren. maar hij nam ook tijdens de strijd geïmproviseerde initiatieven. Daarbij was Caesar als veldheer in alle organisatorische taken die hij vervulde was zeer nauwgezet, ambitieus en liet hij niets aan het toeval over. Alles waar hij tijdens zijn veldtochten over nadacht legde hij uitgebreid vast in een aantal boeken die hij de "bello gallica" noemde ofwel de oorlog in Gallië
Als veroveraar van Gallië zorgde hij op de hoogte te zijn van de geografie van Gallië, door kaarten te laten maken , de bevolking en de gebruiken te bestuderen en te omschrijven. Als politicus sloot hij met een aantal stammen een verbond tegen andere stammen. Ten opzichte van zijn mannen was hij tegelijkertijd sturend en moedigde ook zelfsturing en initiatief aan.
Hij creerde voor zijn soldaten saamhorigheid en tegelijkertijd een vijandbeeld: “de gevaarlijke Germanen of Galliërs die wel eens een bedreiging voor hun "de Romeinen" zouden kunnen vormen. Tegelijkertijd schetste hij duidelijke doelen zoals het streven naar een natuurlijke grens "de Rijn" die effectief zou zijn om de gevaarlijke Germanen buiten het Romeinse rijk te houden. Een ander middel en doel om het Romeinse rijk veilig te stellen was het onderwerpen van alle Galliërs. Zijn strijdmakkers beloofde hij eer en een rijke buit. Vergeleken met zijn tegenstanders, realiseerde hij zich dat een snellere troepenverplaatsing en een snellere en beterer communicatie tussen zijn legeronderdelen een belangrijk voordeel was in de strijd.
Caesar besefte als geen ander voor hem dat het zorgen voor de veiligheid en welzijn van zijn manschappen van het grootste belang was. Een van de principes die hij uitgebreid uitwerkte en beschreef was het Castrum.
Het castrum
Een castrum is een gestandaardiseerd Romeins militair kamp dat werd gebruikt voor het onderbrengen van legereenheden tijdens veldtochten. Het concept omvatte specifieke indelingen, zoals een rechthoekig grondplan met versterkte muren, grachten, poorten, wegen, ziekenhuis, waterputten, opslagplaatsen voor voedsel en uitrustingen een georganiseerde interne structuur voor de legioenen. Deze kampen waren bedoeld als strategische rustpunten en verdedigingslinies voor de troepen tijdens hun marsen en veldtochten. Dee exacte indeling en grootte van een marskamp kon variëren.
Het Romeinse leger was zeer bedreven in het snel en efficiënt opzetten van deze kampen, waardoor ze strategische voordelen hadden tijdens militaire campagnes en snel konden reageren op bedreigingen.
Caesar was niet de bedenker van het Castrum want de Griekse filosoof Xenophon 430 v.Chr. -355 v.Chr.leerling van Socrates beschreef al een vergelijkbaar militair kamp in zijn werk de Anabasis over een militaire campagne van Spartanen in Perzië. Wij kunnen Caesar wel toedichten dat hij min of meer de eerste was die het concept Castrum uitgebreid en gedetaileerd vastlegde zodat ook andere generaals er hun voordeel mee konden doen en het concept verder konden ontwikkelen. Het toont ook aan dat Caesar waarschijnlijk op de hoogte was van de boeken van Xenophon. Caesar zorgde ervoor dat de voedselvoorziening van zijn legioenen altijd op orde was, waardoor honger en uitputting voor zijn manschappen geen factor vormde die tot verlies zou kunnen leiden. Van opleiding en voorbereiding op de strijd maakte hij veel en grondig werk. Legeronderdelen waren daardoor goed voorbereid op de streijd en waren zeer gedisciplineerd hun taken uit te voeren en zonodig naar eigen inzicht te handelen. Julius Caesar stond bekend om zijn gebruik van snelheid (celeritas) en verrassing (improvisatie) bij zijn militaire veroveringen. Caesar koos er vaak voor om aan te vallen met de troepen die tot zijn beschikking stonden in plaats van te wachten om een grotere strijdmacht te verzamelen en veilige aanvoerlijnen tot stand te brengen. Alesia
Julius Cesars grootste en wellicht intelligentste overwinning behaalde hij in Alesia een
oppidum
in Gallië en huidige Frankrijk. Nadat de Gallische aanvoerder Vercingetorix bij Gergovia een ander oppidum een grote overwinning had behaald op de Romeinen, probeerde hij deze overwinning te herhalen door zich met 80.000 manschappen terug te trekken in Alesia met de bedoeling dat bij de belegering andere Gallische troepen de Romeinen in de rug zouden aanvallen. Cesar liet Alesia met greppels en fortificaties met een dubbele ring omwallen met de bedoeling Alesia uit te hongeren en zich tegelijkertijd te kunnen verdedigen tegen aanvallen in de rug.
Hoewel deze tactiek vele Romeinse levens eiste leidde deze tot een grote en beslissende overwinning op de Galliërs die getalsmatig verre in de meerderheid waren. Vercingetorix was gedwongen zich over te geven. Zijn soldaten werden in de boeien geslagen volgens Caesar in zijn "commentarii bello Gallica."
Vercingetrorix werd naar Rome gebracht waar Caesar hem zes jaar later in een triomftocht door Rome voerde en daarna ter dood bracht aan de wurgpaal.
Als veroveraar was Caesar wanneer wij er met onze moderne ogen naar kijken een oorlogsmisdadiger.In Gallië het huidige Frankrijk, België en Nederland beneden de Rijn roeide hij hele stammen inclusief vrouwen en kinderen uit. Hele stammen zoals de Atuatuci werden nadat ze verslagen waren als slaven verkocht, in totaal 53.000 mannen, vrouwen en kinderen.
Het is geen excuus maar misschien moeten wij dat wrede gedrag van Caesar naar zijn tegenstanders zien als iets dat voortkwam uit het tijdperk en in het Romeinse rijk gebruikelijke. Caesar als schijver
Zijn hele leven had Caesar een voorliefde voor het schrijver van brieven, verslagen en gedichten.
Van alles wat hij in de oorlog in Gallië en andere veldslagen meemaakte: geografie, strijd en het zoeken en organiseren van bondgenoten maakte hij verslagen en brieven waarmee hij de thuisbasis Rome op de hoogte hield. Tegelijkertijd bleef hij via brieven op de hoogte van de ontwikkelingen in Rome.
Veel schrijfsls zijn verloren gegaan. De Bello Gallica. het verslag van de veldslagen in Gallië is echter na meer dan 2000 jaar nog steeds te lezen. en wordt nog steeds gelezen en geïnterpreteerd en gebruikt bij het onderzoek van historische gebeurtenissen in die tijd. Welk een schrijver wil dat nu niet. Caesar als politicus
Caesar was zich bewust dat communicatie en duidelijk overkomen belangrijk is om steun te verwerven bij andere politici en invloedrijke personen. Hij oefende in retorica, welsprekendheid. Zodanig dat hij bovengemiddeld goed was in mensen aan zijn kant te krijgen en te winnen voor zijn standpunten.
Via huwelijken sloot hij allianties om een betere positie te verwerven ten opzichte van politieke tegenstrevers.
Ook buiten het huwelijk gebruikte Caesar zijn relaties met vrouwen zoals servilia en Cleopatra voor politiek gewin.
Hij zaaide verdeeldheid bij tegenstanders Tijdens zijn campagnes voor het consulaat (de hoogste politieke functie in Rome) manipuleerde Caesar het electorale proces. Hij maakte gebruik van omkoping, het aangaan van politieke allianties en het intimideren van senatoren door ze door straatbendes in elkaar te laten sslaan om ervoor te zorgen dat zijn aanhangers in de hoogste posities werden verkozen.
Hij gaf grote feesten en gladiatorenfeest en deelde graan uit aan de armeren van Rome.
Caesar vormde een politiek bondgenootschap, bekend als het Eerste Triumviraat, met Gnaeus Pompeius Magnus (Pompeius) en Marcus Licinius Crassus. Dit bondgenootschap stelde hen in staat om gezamenlijk de politieke macht te delen en elkaar te steunen. Caesar maakte gebruik van zijn invloed binnen het triumviraat om gunstige wetgeving en benoemingen te verkrijgen. In 49 v.Chr. stak Caesar met zijn leger de Rubico-rivier over, wat als een directe uitdaging aan de Romeinse Senaat werd gezien, die hem had bevolen zijn commando neer te leggen. Deze actie veroorzaakte politieke onrust en verdeeldheid in Rome, waarbij sommige senatoren en politieke leiders twijfelden of ze Caesar zouden steunen of tegen hem zouden strijden. Briljant als Caesar was op vele gebieden heeft hij politiek mogelijk onderschat hoe groot de haat was bij sommigen in de senaat tegen zijn eigenmachtige optreden en nijging tot het willen zijn van alleenheerser. Zelf heeft hij in latere jaren de tactiek ontwikkeld naar zijn tegenstrevers meer vergevingsgezind te zijn. vanuit deze houding is te begrijpen dat hij niet zag hoe weinig vergevingsgezind anderen jegens hem waren. Dat leidde uiteindelijk tot een succesvolle moordaanslag van meerdere senaatsleden die hem met tientallen dolksteken om het leven brachten. Caesars weg naar het dictatorschap
Ten tijde van Caesar was Rome een republiek die geleid werd door twee consuls die jaarlijks vervangen werden door de senaat. Voordat Caesar besloot tot de onderwerping van Gallië was hij consul en had zijn consulschap in feite verlengd door zijn pro consulschap. Weliswaar werden twee nieuwe consuls benoemd maar Caesar kon invloed blijven uitoefenen op het bestuur. Dat kon omdat hij geholpen werd door Pompeius en Crassus.
Het besluit Gallië aan te vallen was een volledig initiatief van Caesar waaarvoor hij geen toestemming van de senaat had en waartoe hij als pro-consul eigenlijk niet toe gerechtigd was zonder de steun van de senaat.
Caesars successen en het verwerven van grote rijkdom in Gallië werden door een groot deel van de senatoren met lede ogen gadegeslagen. Men vreesde de toenemende invloed van Caesar. Rond de tijd dat de campagne van Caesar in Gallië geslaagd was, kreeg hij van de senaat het bevel zijn functie als proconsul neer te leggen en zich voor de volgende beschuldigingen bij de senaat te komen verantwoorden. De Senaat beschuldigde Julius Caesar van overschrijding van zijn termijn als consul omdat Caesar zijn ambtstermijn als consul had verlengd om zijn militaire campagnes in Gallië te beginnen en voort te zetten. Verder werd Caesar beschuldigd van onwettige verrijking en corruptie: Tijdens zijn tijd als gouverneur van Gallië zou hij enorme rijkdommen hebben vergaard, deels door middel van uitbuiting en het afpersen van de bevolking. Caesar werd beschuldigd van het gebruik van zijn militaire macht en zijn legioenen om politieke invloed uit te oefenen en politieke rivalen te onderdrukken. Sommige senatoren vreesden dat hij deze macht zou gebruiken om zijn politieke tegenstanders te intimideren en te ondermijnen. Caesar besloot het bevel van de senaat te negeren door met zijn legioenen De Rubico over te trekken en op te marcheren naar Rome om daar de macht te grijpen. Door deze daad van verzet tegen de Senaat en zijn politieke tegenstanders, begon Caesar de Romeinse burgeroorlog. In korte tijd wist Caesar Rome te bezetten. In de tussentijd vluchtten de optimaten, waaronder Pompeius, naar Griekenland en vormden een alliantie tegen Caesar. Deze alliantie, bekend als de Optimates en de Pompeianen, probeerde tegen Caesar op te treden en zijn opmars te stoppen. In 48 v.Chr. versloeg Caesar Pompeius bij Pharsalus in Griekenland. Na nog enkele succesvolle veldtochten keerde Caesar in 46 v. Chr terug naar Rome en nam de controle over het Romeinse Rijk door zichzelf tot dictator te benoemen.
Caesar's dictatorschap gaf hem aanzienlijke politieke controle en autoriteit, maar het stuitte ook op weerstand en angst bij sommige politieke leiders die vreesden voor de opkomst van een koningschap en de ondergang van de republikeinse waarden. Caesar als dictator Als dictator startte Caesar meerdere hervormingen in Rome. Sommige van deze hervormingen waren lopende processen en zijn in de periode van Caesars korte dictorschap niet volledig werden geïmplementeerd of geconsolideerd.. Zijn hervormingen legden echter de basis voor latere veranderingen en beïnvloedden de loop van de Romeinse geschiedenis. Politieke hervormingen:
Caesar voerde een reeks politieke hervormingen door om de stabiliteit en het functioneren van de Romeinse staat te verbeteren. Hij herstructureerde de Senaat en bracht veranderingen aan in het bestuurssysteem om de efficiëntie te vergroten. Economische hervormingen:
Caesar nam maatregelen om economische stabiliteit te bevorderen en de economie te stimuleren. Hij voerde landhervormingen door, waaronder de herverdeling van land onder de arme bevolking, om sociale onrust te verminderen en de loyaliteit aan zijn regime te vergroten. Kalenderhervorming:
Caesar introduceerde de Juliaanse kalender, een verbeterde versie van de bestaande Romeinse kalender. Deze kalender, die gebaseerd was op het zonnejaar, vormde de basis voor de moderne Gregoriaanse kalender die we vandaag de dag nog steeds gebruiken. Administratieve hervormingen:
Caesar hervormde het bestuur van Rome, centraliseerde de macht in eigen handen en verminderde het gezag van de Senaat. Hij breidde het aantal magistraten uit, benoemde ambtenaren met een niet-adellijke achtergrond en voerde maatregelen uit om de efficiëntie en effectiviteit van de bureaucratie te verbeteren. Juridische hervormingen:
Caesar voerde verschillende juridische hervormingen door om Romeinse burgers meer bescherming en rechten te bieden. Hij implementeerde wetten om corruptie binnen het gerechtelijk apparaat aan te pakken, hervormde schuldwetten om de last voor schuldenaars te verlichten, en verleende meer rechten aan individuen in provincies en territoria onder Romeinse controle. Infrastructuurprojecten:
Caesar startte verschillende ambitieuze infrastructuurprojecten in het hele Romeinse rijk, waaronder de aanleg van nieuwe wegen, bruggen en aquaducten. Deze projecten waren gericht op het verbeteren van het transport, het vergemakkelijken van de handel en het verbeteren van de communicatie binnen het rijk. Caesar was betrokken bij tal van bouwprojecten in Rome, waaronder de bouw van nieuwe openbare gebouwen en infrastructuur. Hij investeerde in het herstel en de uitbreiding van belangrijke monumenten en tempels om zijn populariteit te vergroten en zijn nalatenschap te versterken. Versterking van zijn persoonlijke macht:
Als dictator strekte Caesar zijn macht verder uit en concentreerde hij steeds meer autoriteit in zijn eigen handen. Hij nam de titel "Dictator Perpetuus" (Dictator voor het leven) aan, wat bij sommige senatoren en burgers angst en onrust veroorzaakte. Populariteit, verzet en moord:
Hoewel Caesar steun genoot van een deel van de bevolking, waaronder de arme bevolking en veteranen van zijn legioenen, riep zijn groeiende macht en autoritaire stijl van regeren ook weerstand op bij een groep senatoren, bekend als de Liberators, die vreesden voor de opkomst van een monarchie en besloten samen te zwerende tegen Caesar.
15 maart werd Caesar in het theater van Pompeius door een aantal senatoren met dolksteken om het leven gebracht. Onder zijn moordenaars waren ook daders die hij steeds als bondgenoten heeft gezien. Het blijft speculeren hoe een man als Julius Caesar bekend om zijn vooruitziende blik en inzicht in politieke intriges zich toch heeft laten verassen door zijn moordenaars. Hij was er bijvoorbeeld van op de hoogte dat er een aanslag op zijn leven dreigde. Wellicht was het zelfoverschatting en het zich niet kunnen voorstellen dat er ook vertrouwelingen het gemunt hadden op zijn leven.
Het motief van zijn moordenaars was dat zij tegen een dictatorschip waren en een monarchie wilden voorkomen. Ondanks de dood van Caesar zijn zij niet geslaagd te voorkomen dat het Romeinse bestuur na Caesars dood radicaal overging in een absoluut alleenheerserschap van vele generaties na Caesar. Wat maakt dat Caesar intelligent gevonden wordt?
Afkomstig uit een lagere aristocratische klasse, is Caesar er in geslaagd in de complexe en gevaarlijke wereld van Rome uit de groeien tot absolute leider van een enorm groot rijk dat een groot deel van Europa, Eurazie en Noordafrika en vele volken omvatte. Vooral de manier waarop hij dat deed wekt bewondering. Als veldheer, organisator, inspirator, politicus en hervormer had hij in zijn tijd geen gelijke.
Men zegt wel dat intelligentie erfelijk is en dat het uitmaakt of je ouders intelligent waren. Helaas weten wij weinig van de ouders van Gaius Julius Cesar behalve dan dat zijn vader, ook Gaius Julius Caesar heette en praetor was die de provincie Asia bestuurde en zijn moeder, Aurelia Cotta, was van adellijke afkomst. Beiden hielden vast aan de Populare-ideologie van Rome, die de democratisering van het bestuur van Rome en meer rechten voor de lagere klassen voorstond. Ook Julius Caesar had sympathie voor de polulares. Alhoewel van Caesar niet gezegd kan worden dat hij streefde naar democratisering maar zoveel dictatoriale daden in zijn leven uitvoerde dat vladimir Putin er een kleine jongen bij is. Dus het democratische had hij in ieder geval niet van zijn ouders geërfd.
De vader van Caesar was praetor. Voor deze functie moest je in die tijd wat in je mars hebben nam. Politiek wedde hij echter op het verkeerde paard wat misschien geen teken is van een intelligentie beslissing, want het pakte behoorlijk in zijn nadeel uit.
Vader Gaius Julius Cesar kreeg dus bij lange niet voor elkaar wat zoon Gaius Julius Caesar in zijn leven voor elkaar kreeg. Is daarmee de stelling bewezen dat zoonlief veel intelligenter was dan zijn vader? Dat kun je niet zo stellen. Misschien was vader niet zo ambitieus als zoon. Tenzij je ambitie tot een intelligentiefactor rekent natuurlijk. Hier zien we al een probleem bij het omschrijven wat intelligentie precies is. Er kunnen meerdere omschrijvingen gegeven worden. literatuur
T.M Buijtendorp, Caesar in de Lage Landen Omniboek, Utrecht, 2018
Tom Holland Dynastie Atheneaeum - Polak & van Gennep, Amsterdam, 2015
Matthew Dennison Julius Caesar (100-44 v. Chr.) Omniboek, Utrecht, 2018. Websites:
Commentarii de Bello Gallico Oppidum julius Caesar - Wikipedia en.wikipedia.org Beleg van Alesia Vercingetorix bronnen
Wat gebeurde er na de slag bij pharsalus?
Plutarchus (Parallelle Levens, Het Leven van Caesar): Plutarchus beschrijft dat na de slag Pompeius vluchtte naar Egypte, waar hij hoopte op steun van koning Ptolemaeus XIII. Plutarchus meldt ook dat Pompeius bij zijn aankomst in Egypte werd verraden en vermoord door de hovelingen van Ptolemaeus XIII.
Cassius Dio (Romeinse Geschiedenis, Boek 41-43): Cassius Dio vermeldt dat Caesar na de slag naar Azië reisde om de restanten van Pompeius' aanhangers te achtervolgen. Hij versloeg verschillende overgebleven troepen en heersers die loyaal waren aan Pompeius. Cassius Dio beschrijft ook hoe Caesar de controle over Egypte overnam en betrokken raakte bij de conflicten tussen Ptolemaeus XIII en Cleopatra.
Appianus (Burgeroorlogen, Het Leven van Caesar): Appianus meldt dat Caesar na de slag zijn aandacht richtte op het pacificeren van de provincies en het herstellen van de orde. Hij voerde militaire campagnes in verschillende delen van het oosten, waaronder Syrië, Klein-Azië en Judea.
Julius Caesar zelf (Commentarii de Bello Civili): In zijn eigen verslagen van de burgeroorlog (De Bello Civili) geeft Caesar een gedetailleerde beschrijving van de gebeurtenissen na de slag. Hij beschrijft zijn militaire campagnes in Azië en Egypte, waarbij hij in conflict raakte met lokale machthebbers en legers. Ceasrs beslissing naar het theater Pompeius te gaan:
Plutarchus (Parallelle Levens, Het Leven van Caesar): Plutarchus vermeldt dat Caesar de vergadering in de Curia, het senaatsgebouw, had gepland, maar dat zijn vrouw Calpurnia een nare droom had gehad en hem smeekte om niet te gaan. Omdat hij zijn vrouw niet wilde verontrusten en om zijn reputatie als een man die naar zijn vrouw luisterde in ere te houden, besloot Caesar naar het Theater van Pompeius te gaan in plaats van naar de Curia.
Appianus (Burgeroorlogen, Het Leven van Caesar): Appianus vermeldt dat Caesar naar het theater ging om een zitting van de senaat bij te wonen die zou plaatsvinden in een zaal in het theater. De senatoren hadden blijkbaar besloten om de locatie te veranderen vanwege de waarschuwingen voor een mogelijke samenzwering.
Cassius Dio (Romeinse Geschiedenis, Boek 44): Cassius Dio schrijft dat Caesar naar het theater ging om een plechtigheid bij te wonen ter ere van Quintus Lutatius Catulus, een vooraanstaand politicus en een vijand van Caesar. Volgens Dio was Caesar bezorgd dat zijn afwezigheid op deze plechtigheid verdachte speculaties zou veroorzaken. waardoor heeft Caesar de moordaanslag over het hoofd gezien? :
Plutarchus (Parallelle Levens, Het Leven van Caesar): Plutarchus beschrijft dat Caesar mogelijk overmoedig was en zijn eigen populariteit en onaantastbaarheid overschatte. Hij vermeldt dat Caesar niet geloofde in de waarschuwingen en voorspellingen van verschillende mensen.
Cassius Dio (Romeinse Geschiedenis, Boek 44): Cassius Dio suggereert dat Caesar mogelijk te veel vertrouwen had in zijn vriendschappen en banden met sommige van de samenzweerders, waaronder Brutus. Caesar had eerder Brutus en andere betrokkenen genade geschonken na de Slag bij Pharsalus, wat hem een vals gevoel van veiligheid kon geven.