Van remissie naar herstel

  • Afdrukken
Gegevens
Gemaakt op dinsdag 19 juni 2018 17:16
Laatst bijgewerkt op vrijdag 07 augustus 2020 12:22
Gepubliceerd op dinsdag 19 juni 2018 17:16
Hits: 3161
Remissie is nog geen herstel
Oorspronkelijke titel:

addiction, recovery, and personal character


Geplaatst in Allies in Recovery 14 juni 2018
16 februari 2018 gepubliceerd in
The Selected Papers of William L. White
19 juni 2018 vertaald:
Leestijd 12 minuten.

Er is veel bekend over de verwoestende effecten van verslaving op de lichamelijke en sociaal emotionele gezondheid. Weinig is echter bekend over de vervorming van het karakter die ten gevolge van de verslaving optreedt. Bij gevolg weten wij nog minder over de rol die dit vervormde karakter speelt in het herstelproces van de verslaving.
Alle ziektes kunnen ons karakter te vervormen – een ziekte kan iemands wereld verkleinen tot er alleen nog maar plaats is voor hem of haar zelf. Een ziekte zoals verslaving echter vervormt ons karakter sterker dan alle andere ziektes Degene die aan een verslaving lijdt offert alle persoonlijke prioriteiten aspiraties en persoonlijke verplichtingen op om kunnen voldoen aan de behoefte aan drank, drugs en gokken. Daardoor krimpt zijn wereld of holt deze uit tot een façade waarachter de schijn wordt opgehouden. Het enige wat er van je zelf overblijft is deze onverzadigbare horige zucht naar het middel. Een ex-verslaafde drukte het zo uit: ”Als ik mijn eigen moeder had kunnen verkopen om aan geld te komen voor drugs, had ik het gedaan”.
De verslavingsgeneeskunde – en geen enkel medicijn – kan deze vervorming van het karakter aanpakken en de gapende leegte vullen zodra het middel uit het leven van een verslaafde patiënt is verdwenen.

De persoon die probeert te herstellen van zijn verslaving, blijft met de vraag zitten: hoe te ontsnappen aan zijn chemisch-geïnduceerd narcisme. Voeg daarbij dat onze cultuur niet alleen het zelf aanbidt, maar zelf een "selfie-cultuur" is geworden.
Dit dilemma wordt geïllustreerd door verschillen tussen de termen remissie en herstel. Remissie wordt gebruikt door de geneeskunde om aan te duiden dat de patiënt niet meer aan de symptomen voor drugsgebruiksstoornis voldoet. Remissie wordt gespecificeerd door de duur van symptoomonderdrukking, bijvoorbeeld vroege remissie (3 maanden) of aanhoudende remissie (meer dan een jaar). Remissie betekent niet noodzakelijk dat het gebruik van alcohol of andere drugs is gestopt of dat alle gerelateerde problemen zijn verdwenen, maar dat resterend gebruik of problemen nu onder de drempel van de diagnose liggen.
Remissie kan de patiënt een overweldigend gevoel geven, iets te zijn kwijtgeraakt; een gevoel van leegte en onthechting.

De term herstel, wordt gebruikt voor mensen met een veranderingsproces dat veel verder gaat dan het verwijderen van alcohol en andere medicijnen uit een hun leven dat niet persé gewijzigd is. Patiënten zijn bezig zichzelf te hervullen, karakterdiepte te ontwikkelen, te sturen richting relaties met anderen en richting activiteiten, die verder reiken dan het zelf. In sommige herstelkringen wordt remissie zonder "herstel" als een oppervlakkig prestatieniveau beschouwd. In dergelijke kringen wordt remissie beschouwd als de tijdelijke onderdrukking van symptomen.
Herstel, wordt gezien als een bredere verbetering van gezondheid en functioneren. De persoon omarmt zijn beperkingen en ziet en accepteert zichzelf zoals hij is. Het impliceert de acceptatie van iemands gebrokenheid (het ontdekken, in de taal van Kurtz en Ketcham, van de spiritualiteit van imperfectie); het in de praktijk brengen van terughoudendheid en gematigdheid in onze gedachten, gevoelens en daden; en het vinden van een levensdoel. Herstel in deze visie vereist het vervangen van de vervreemdende 'ik'-taal door de taal van de verbinding de ' wij'-taal - het uitbannen van de 'selfiecultuur' en het omarmen van een cultuur van nederigheid, tolerantie, onderlinge afhankelijkheid en gemeenschap. Het gaat om, de focus te verleggen van de exclusieve behoeften van het zelf naar de behoeften van de wereld, van het verleggen van de vraag: "Wat wil ik van het leven?" Naar "Wat wil het leven van mij?"

Bewustzijn van imperfectie en beperking stelt ons in staat , 'sterk in de zwakke plekken' te worden, en tegenslagen gebruiken om een diepte van karakter te bouwen in dienst van de behoeften van de wereld. Om deze verschuiving te bewerkstelligen en zichzelf niet te beschouwen als het centrum van het universum, is de moed nodig, zijn lege zelf onder ogen te zien en de nederigheid om anderen te bereiken, en in plaats daarvan te ontdekken hoe ons kleine verhaal in een veel groter verhaal past. Degene die in staat is, zijn gebrokenheid erkennen en op deze manier genezen, zal tegenspoed en lijden omzetten in een transcendent doel of een heilige roeping – zijn plaats te vinden en zich verbinden met 'taken die niet in één leven kunnen worden voltooid'

Zo'n proces vereist iets heel anders dan 'onszelf vinden' door therapieën die bol staan van zelfonderzoek en waarvan het doel is om zelfkennis, zelfrespect en zelfexpressie te vergroten.
Het vereist:
1. het cultiveren van zelf-scepticisme, nederigheid en tolerantie;
2. zoeken naar middelen, relaties en dienstverlenende activiteiten buiten het zelf.
De eerste strategie vereist het her- en erkennen van onze gebrekkige aard en het stilleggen van het gebrul van ons eigen ego in de mate dat we daadwerkelijk naar andere mensen kunnen luisteren en hen kunnen dienen.
De laatste strategie van herstel, is een heroïsche reis die een groter doel dient, met behoud van wantrouwen tegenover het zelf en vermijden, dat je zelfs de meest rechtvaardige zaak gebruikt om je zelf een schouderklop te geven.
Extreem narcisme, is de essentie van verslaving, ongeacht of iemand deze eigenschap als een oorzaak of gevolg van verslaving ziet, ongeacht of die beklemming in het zelf zich manifesteert in grootsheid en daden van uitbuiting of in zelfhaat en zelfbeschadiging. Het is een paradoxale beklemming die enerzijds zelfabsorptie en zichzelf opblazen combineert met anderzijds zelfhaat en verslechterende zelfzorg. Ontsnappen aan deze Janus-kop van verslaving vereist dat je bereid bent hem te aanschouwen om daarna uit jezelf te komen. Die reis van de afgrond naar de wereld is wat karakter opbouwt.
Die reis is de essentie van herstel en wat herstel van remissie onderscheidt.
Herstelprocessen moeten nog nader wetenschappelijk onderzocht worden. Veel van onze verslavingsbehandelingen, waaronder een uitdijend menu met medicijnen, kunnen remissie vergemakkelijken; enkele van die behandelingen bieden hoop voor het langetermijnproces van karakterreconstructie om herstel te bereiken. Mannen en vrouwen die naar daadwerkelijk herstel zoeken, moeten echter naar andere contexten kijken voor ondersteuning.

Literatuur:

Internet
http://www.williamwhitepapers.com/blog/2018/02/addiction-recovery-and-personal-character.html