De reünie
Wie verlangt er niet naar een reünie met de vrienden uit je jeugd?De jaren van de middelbare school horen voor veel mensen tot belangrijkste en de gelukkigste jaren van hun leven. De vriendschapsbanden die toen gesmeed werden, vormen een basis voor je latere leven. In deze tijd ben je je met je vrienden en vriendinnen gevormd tot de persoon die je nu bent.
Wie naar een reünie gaat, gaat in zekere zin op zoek naar de verloren herinneringen naar de tijd vol dromen en verwachtingen. Wat is er allemaal van terechtgekomen? Iedereen is zijn eigen weg gegaan. Waar zijn ze allemaal gebleven? Wat doen ze tegenwoordig en met wie delen ze hun leven? De vrienden van toen, de geliefden van toen namen en gezichten die je vergeten bent. Dingen van je zelf die je vergeten bent zijn door de anderen onthouden.
Net zoals Marcel Proust “A la recherche du temps perdu “ De kwijtgeraakte jeugdperiode hervinden door het opsnuiven van de geur van het oude middelbare schoolgebouw. Proeven van de hervonden herinneringen.
Zet je leventje van nu aan de kant. Even uit de sleur.
Misschien ontmoet je je oude geheime liefde en raak je weer in vuur en vlam.
Knoop de oude vriendschapsband weer aan. Gebeurtenissen waar je het nog eens over wil hebben.
Misschien kun je vragen stellen waar je al altijd een antwoord op zocht of je je oude klankbord kun je naar hartelust opscheppen en pronken met je huidige status: echtgenote, kinderen huisje boompje beestje.
Scholen die een reünie willen organiseren surfen naar: Naar website St "VOOR ELKAAR", Ben je daarentegen op zoek naar een geldige reden om niet naar de eerstvolgende reünie te gaan? Lees dan de verzuchtingen van: Samantha Bennett
Een geldige reden om je volgende klasse reünie over te slaan.
Woensdag 14 augustus 2002
Een aansporing: Als je aanstaande lente uitgenodigd bent voor een reünie van je middelbare school en je bent niet in de gelegenheid te gaan omdat je toevallig dat weekend moet bevallen, dan is dit de gelegenheid, eindelijk eens doen waar je behoefte aan hebt.
Je hoeft weliswaar niet te haasten voor reünies die eind mei gehouden worden maar je moet komende weken wel alvast beginnen je zaakjes op orde te brengen. Bedenk wel dat wanneer je echt van plan bent naar de reünie te gaan dat je voor de veiligheid, iemand moet vragen op je huis te passen en een tijdje op de sofa te slapen.
Misschien wil je weten waarom ik hier zo’n punt van maak? Dat komt door de vorige reünie onze 2e. Het leek wel alsof de helft van de klas had afgezegd omdat hun eega’s aan het bevallen waren. Sommige mensen doen er alles voor om de reünie van hun echtgenoot niet bij te wonen.
Oké, het kan pijnlijk zijn om een stel mensen gade te slaan, die je niet kent en niets beters te doen hebben dan het opdissen van steeds maar weer dezelfde typische verhalen over gestolen mascottes, uitstapjes en slapeloze onvergetelijke nachten waar men veel te ver ging. Het is echter veel beter dan weeën. Bovendien, je kunt je als alles tegenzit, vertroosting zoeken aan de bar.
Van de andere helft van de klas die toevallig niet bezig is een kind op de wereld te zetten, hoor je dat ze dat al gedaan hebben. Kennelijk gebeurt er iets bijzonders tussen je 1e en 2e reünie van de middelbare school.
De eerste vijf jaar na de middelbare school, zien mensen er nog hetzelfde uit als toen. Velen consumeren nog steeds een of andere vorm van onderwijs en de rest is de eerste baan ingerold of zijn al met hun derde begonnen
In de late “eighties” werden nog geen grote bonussen gegeven en werd je geen internet miljonair op je 25e (Sorry, kids; deze tijd is terug). In plaats daarvan moesten wij onze slaapkamer behangen met “ helaas moet ik u meedelen - brieven”: afwijzingen van potentiële werkgevers. Degenen onder ons die afgestudeerd waren in een serieus vak, hadden geluk wanneer ze een baan konden vinden te voor onze 1e reünie. We hadden net zo goed een studie tango, of etiquette kunnen volgen.
Iedereen had schulden en ondanks dat sommigen getrouwd waren, leek niemand een leven te leiden wat enigszins verschilde van de dagen van bier en posters.
De keer daarop zou alles anders zijn.
Toen wij vijf jaar later samendromden op het schoolplein, tien jaar na instroom op de arbeidsmarkt, waren we bijna onherkenbaar. Dat vond ik tenminste. Zelf 32 en vrijgezel had ik een betere baan, en een appartement.
Niet alleen bleken verrassend velen van ons getrouwd. Maar ook kwamen ze opdagen met partners met een goede baan – volwassenen - en stelden hen voor als mijn “man” of mijn “vrouw” Onder hen artsen, die je consulteert vanwege een verdachte moedervlek. Notarissen waar je moeder haar testament door laat maken. En natuurlijk waren er ook adviseurs.
Natuurlijk zijn mijn klasgenoten ook competente, doorknede professionals, zelfs arts, advocaat, effectenmakelaar en ingenieur.
- Zelf doe ik alsof ik een soort journalist ben, me er tegelijkertijd pijlijk van bewust dat een klasgenoot correspondent is te Jeruzalem voor Trouw, terwijl ik niet veel meer doe dan komma’s heen en weer schuiven in stukjes over ontbijten met geflambeerde pannenkoeken.-
Hun maatschappelijke positie ten spijt, valt het me echter zwaar mijn klasgenoten als echte volwassenen te beschouwen. Ik reageer met ongeloof en afgrijzen wanneer ik geconfronteerd wordt met hun “volwassenheid”. “Wat? Is er iemand met die lul getrouwd? Lieve hemel zijn dat haar kinderen? Mag dat zomaar?”
Mensen die ik me herinner als nietsnut, volstrekt incompetent en onverantwoordelijk blijken bedrijven te runnen, huizen te bezitten en kantoren. Sommigen hebben zelfs mooie meubels.
En volgens mij wordt het alleen maar maffer.
De volgende lente wanneer de 3e reünie gehouden zal worden, beginnen de eerste kinderen te puberen, zullen er scheidingen zijn, dikke auto’s en haaruitval.
Als ik hieraan denk, lijkt mij een weekend in een kraamafdeling geen slecht alternatief. Ik heb goede verhalen gehoord over de huidige mogelijkheden voor pijnbestrijding.
Samantha Bennett
Vertaald uit het EngelsTerug: