Tardieve dyskinesie

Tardieve Dyskinesie Tardieve Dyskinesie:
Een syndroom bestaande uit potentieel onherstelbare onvrijwillige bewegingsstoornissen dat na enige tijd kan optreden als bijwerking, bij patiënten die behandeld zijn met klassieke antipsychotische medicijnen zoals Haldol en Cisordinol. Tardief betekent zoveel als 'laat' en dyskinesie zoiets als 'verkeerde bewegingen'. Het gaat om zenuwtrekken in het gezicht, onwillekeurige bewegingen van tong-, mondspieren, maar ook vingers, en andere ledematen. De eerste verschijnselen kunnen een half jaar op zich laten wachten maar soms ook wel tien jaar of nog langer. Volgens een ruwe schatting (de onderzoeksresultaten lopen erg uiteen) krijgt ongeveer een derde van de patiënten die antipsychotica gebruiken last van deze bijwerking. Alhoewel tardieve dyskinesie meer voorkomt bij ouderen met name oudere vrouwen die langdurig behandeld zijn met conventionele antipsychotica is het onmogelijk voorspellingen te doen over het wel of niet gaan voorkomen na het begin van de behandeling met antipsychotische medicatie Het risico dat tardieve dyskinesie ontstaat en dat het onomkeerbaar blijkt is groter naarmate de duur van de antipsychotische behandeling langer en de doses die de patiënt hiervoor worden toegediend,groter zijn. De kans dat het syndroom uiteindelijk ontstaat is echter kleiner wanneer de therapie relatief korter is en de toegediende doses lager

Er is geen bekende behandeling voor tardieve dyskinesie, alhoewel het mogelijk is dat het syndroom gedeeltelijk of geheel vermindert wanneer de therapie gestaakt wordt of de doses verlaagd. Wel is een aantal middelen bij bepaalde patiënten deels werkzaam. Vitamine E lijkt een veelbelovend geneesmiddel. Antipsychotische behandeling zelf echter onderdrukt voor een gedeelte de tekenen van tardieve dyskinesie en kan daardoor een onderliggend proces maskeren. Het effect wat deze symptoomonderdrukking heeft op het lange termijn verloop van het syndroom is onbekend.