"Hoe ik nu terug kijk op opname in een psychiatrisch ziekenhuis."

Een ding vind ik heel belangrijk: Dat je voor ogen moet houden….

"Je bent en blijft de moeite waard. "

Je moet je eigen waarde niet laten vallen want een opname is vaak ook een hele moeilijke periode waarin je vecht om weer de oude te worden of in ieder geval verder kunt leven met je problematiek. Dat is op zichzelf al een hele prestatie, want het is vechten en het zal in een bepaald opzicht ook vechten blijven. (maar zeker de moeite waard)

Dat hoor ik nu van mensen om mij heen, als ze horen over je opname's, dat ze respect voor je voelen, vooral voor het doorzettingsvermogen dat je daarvoor moet hebben(want het is vaak moeilijk en zwaar).

Nu ik hier zo zit te schrijven op mijn kamer wordt ik een beetje somber van al die moeilijke en zware periodes en van al die momenten dat ik het niet meer zag zitten en me afvroeg: Waarom nog? Maar daarna wordt ik weer blij van binnen dat ik toch doorgezet heb, dat ik nu op mijn kamer zit en het weer aankan, alles zelf weer kan bepalen en kan genieten van de kleine dingen(waar anderen vaak aan voorbij gaan)

Vaak voelde ik mij een nul en dacht ik ben een gek en dus altijd een gek maar dat is echt niet zo. Ook voelde ik me minderwaardig tegenover anderen(ook toen ik net met ontslag was) Ik zag tegen anderen op, van moet je kijken… die studeren of werken enz. (Die tellen pas mee..) Maar kijk eens naar jezelf. Wat hebben wij ? (Wij moeten vechten) Wij werken misschien wel veel harder!

Zelfbeschadiging: Ik weet er alles van uit eigen ervaring. Ik beschadigde me heel veel en ook heel erg. Vaak om mezelf te straffen(vaak onterecht) of om pijn te voelen. Lichamelijke pijn in plaats van geestelijke pijn. Even iets anders om aan te denken wanneer ik me niet meer de moeite waard voelde.

Nu achteraf heb ik er enorme spijt van want het lost niets op. Het breekt alleen maar af, want je beschadigt jezelf en dan even voel je iets van tevredenheid en daarna maakt dat gevoel plaats voor pijn. Dat gevoel van pijn maakt op zijn beurt weer plaats voor boosheid op jezelf. "Wat heb ik nu mezelf weer aangedaan" en.. je wil jezelf weer straffen enz. Het cirkeltje is weer rond.

Wanneer het goed met je gaat zit je met de littekens. Je hebt jezelf verminkt. Lichamelijk maar in zekere zin ook geestelijk. Hier word je vaak mee geconfronteerd(ook door je omgeving) Je lost er echt niets mee op!

Achteraf kan ik het nu zo bekijken. Ik hoop voor anderen dat het niet zover hoeft te komen om het zo te kunnen zien.