Ghaia en de ghedeist
- Gegevens
- Gemaakt op dinsdag 14 februari 2023 14:40
- Laatst bijgewerkt op donderdag 06 april 2023 11:51
- Gepubliceerd op dinsdag 14 februari 2023 14:40
- Hits: 553
Gaia en de Ghedeïst
Seculiere spiritualiteitIk ben geen spiritueel persoon in religieuze zin, maar terwijl ik door Wallaby Farm en andere locaties dwaal waar ik kan verdwalen, voel ik een affiniteit met de aarde en haar eigen emotionele zwaarte. Ik betreed waar de inheemse bevolking tienduizenden jaren liep. Ik kan hun aanwezigheid voelen als ik over steenmos loop dat mijn lichaamstrillingen absorbeert. Ik heb het gevoel dat ik in de gaten wordt gehouden en mijn acties worden beoordeeld. Mijn gevoelens van cutierria zijn zo dicht bij spiritueel, in de zin van betrekking hebbend op het niet-materiële, als ik ooit krijg, omdat ze mijn volledige onderdompeling in een landschap inhouden, een plek waar ik één ben met al het andere. Ik maak foto's van wezens die in de Wallaby verblijven of er doorheen trekken, en ik probeer mijn beeld op hun ogen te richten. Als ik door de camera obscura een "buitenaards" oog zie, weet ik dat er naar me wordt gekeken door een ander wezen. Die blik dringt door in mijn wezen en ik voel mijn sensuele en mentale verbinding met de eigenaar ervan. We zijn verenigd op dezelfde plek, delen het leven voor een moment, misschien betwisten we het de volgende (als het een giftige slang is). Als de vuurvliegjes rond de donkere schemering op de Wallaby zijn, verhuis ik naar een ruimte die in literaire kringen magisch realisme wordt genoemd. Er is geen magie, maar in een oogwenk van een vuurvliegje is er iets eeuwigs. Onder de Melkweg voel ik me omringd door een biljoen vuurvliegjes en voel ik het patroon, de beweging en de schoonheid van de kosmos waar ik deel van uitmaak. Er zit iets spiritueels in deze gevoelens, en het is een seculier gevoel, niet verbonden met God of goden. In voorgaande hoofdstukken heb ik gedocumenteerd hoe de mens zich heeft losgemaakt van de natuur en natuurkrachten. In de "grote scheiding" verliezen we ons emotionele kompas met betrekking tot de aarde en de kosmos. Zoals vermeld in hoofdstuk 2, was het Elyne Mitchell die me voor het eerst waarschuwde voor het vitale verband tussen de toestand van de aarde en emotioneel-mentale toestanden. Psychische instabiliteit en solastalgie waren aanverwante begrippen. Ze werd beïnvloed door Carl Jung, die weliswaar beroemd was als psycholoog en onderzoeker van subjectieve ervaringen, maar ook een wetenschappelijk realist was, in die zin dat hij zag dat alle menselijke emoties en gedachten voortkwamen uit 'de universele bodem' die door alle andere organismen wordt gedeeld. Als gevolg hiervan treedt emotionele vervreemding op wanneer mensen geïsoleerd raken van hun 'wortels'. Jung verwoordde duidelijk het verlies van een oorspronkelijke identiteit met 'natuur' als een bron van het verlies van emotionele energie bij mensen: Naarmate het wetenschappelijk inzicht is gegroeid, is onze wereld ontmenselijkt. De mens voelt zich geïsoleerd in de kosmos, omdat hij niet meer betrokken is bij de natuur en zijn emotionele "onbewuste identiteit" met natuurverschijnselen heeft verloren. Deze hebben langzaamaan hun symbolische implicaties verloren. Donder is niet langer de stem van een boze god, noch is bliksem zijn wrekende raket. Geen rivier bevat een geest, geen boom is het levensprincipe van een man, geen slang de belichaming van wijsheid, geen berggrot het huis van een grote demon. Geen stemmen spreken nu tot de mens vanaf stenen, planten en dieren, noch spreekt hij tot hen in de overtuiging dat ze kunnen horen. Zijn contact met de natuur is verdwenen, en daarmee ook de diepe emotionele energie die deze symbolische verbinding opleverde. Jungs analyse van emotioneel verlies past bij het verslag van het verlies van de Australische Aboriginals tijdens de koloniale invasie. We zagen in hoofdstuk 2 dat zodra de fysieke en emotionele verbindingen tussen land en mens zijn verbroken, er niets anders dan onrust en desintegratie plaatsvindt. Ik heb ook betoogd dat de emotionele ontreddering van Aboriginals nu wordt gerepliceerd in niet-inheemse contexten. Nieuwe vormen van invasieve kolonisatie, zoals grootschalige steenkoolwinning, zijn op agressieve wijze het leven van mensen binnengedrongen in plaatsen als de Hunter Valley en Appalachia. Dit proces is nu mondiaal geworden onder de meedogenloze gevolgen van de opwarming van het klimaat. We wonen nu allemaal in een klein dorpje genaamd Bulga dat wordt verwoest door steenkoolwinning terwijl het tegelijkertijd heter wordt.
Elyne Mitchell dacht dat het mogelijk was om onze betrokkenheid bij de natuur te herstellen en onze emotionele of spirituele gezondheid te herstellen. Mitchell sloot haar vooruitziende boek af met een oproep aan haar lezers om een symbiotische beschaving op te bouwen:
In 1988 voltooide ik mijn proefschrift in de filosofie over het onderwerp organicisme. In het proefschrift betoogde ik dat er in de westerse filosofie een traditie bestond die de nadruk legde op de organische eenheid van het leven in het algemeen en het menselijke sociale leven in het bijzonder. Het idee van organisch leven, zijn eigenschappen en kenmerken, werd gebruikt als metafoor en conceptuele basis voor alle andere vormen van complexiteit binnen de menselijke samenleving en haar instellingen. Ik voerde aan dat de pre-socraten, de klassieke Griekse filosofen, en vooral de Duitse idealisten zoals G.W.F. Hegel een actieve, doelgerichte en organische kijk op het leven gebruikten om een systematische, organische filosofie te creëren, en een ethiek die aan die kijk verbonden was. Hoe graag ik u ook een samenvatting van het hele proefschrift zou willen geven, inclusief de details van Hegels dialectiek als een filosofische uitdrukking van de vitaliteit van het leven, het was de connectie die ik maakte met de milieu-ethiek van de late twintigste eeuw die relevant is. hier. Ik betoogde: Het is enigszins ironisch, hoewel bevorderlijk voor de organische eenheid van dit proefschrift, dat een van de meest invloedrijke theorieën die de onderlinge verbondenheid van al het leven in de afgelopen tijd naar voren bracht, de Gaia-hypothese van Lovelock was. De theorie dat de biosfeer een levend organisme is of zich gedraagt, brengt ons terug naar een idee dat aanwezig was in het pre-socratische denken. Het idee dat organische eenheid en orde de hele biosfeer en misschien zelfs grotere domeinen van het realiteitscontinuüm doordringen, brengt de erkenning met zich mee dat het ethische of het goede een "deel" is van de objectieve orde der dingen. Het idee dat de planeet organisch verenigd is, kan op basis van de nieuwe wetenschap van symbiose worden uitgebreid tot het besef dat de aarde het ultieme symbiotische bioom is. Het leven op aarde, als symbiotisch verenigd, heeft sterk bewijs dat het op alle niveaus van de biosfeer ondersteunt.
Terwijl het bewijs voor een symbiotische biosfeer nu sterk is. Ik zie nog geen dergelijk bewijs voor een symbiotische, levende kosmos. Er is geen degelijk bewijs geleverd voor leven buiten de grenzen van de aarde. Ik ben niet eens overtuigd door het idee van Gaia als een zelfregulerend superorganisme, bezield door symbiose op planetaire schaal. Er is symbiose in en tussen levensvormen, maar niet als een factor die het leven als "Gaia" of de totale aarde aandrijft. Het is om deze reden dat ik met Lynn Margulis een bedenking deel over Gaia die "levend" is en de kenmerken van persoonlijkheid heeft. Ik erken echter dat anderen, geïnspireerd door het idee van Gaia, zien dat het "spirituele" en/of "persoonlijke" kenmerken heeft. Voor degenen die de aarde als levend zien, is het Gaiaanse wereldbeeld meer dan een materialistische uitleg van de manier waarop de wereld werkt; het animisme geeft ons ook een spirituele dimensie aan het leven.
Een concrete toepassing van de Gaia-hypothese ligt op het gebied van ethiek, in het bijzonder voor onze relaties met niet-menselijke wezens. In de voetsporen van Aldo Leopold, en zijn idee om een gevoel van 'verwantschap met medeschepselen' te ontwikkelen, kan een door Gaia geïnspireerde ethiek worden gebouwd op de darwinistische verbinding van soorten die in de loop van de tijd uit een gemeenschappelijke voorouder evolueren, plus een ecologisch en symbiotisch gefundeerd verband. met andere wezens in een gedeelde ruimte. Stephen Clark bracht in het essay "Gaia and the Forms of Life", gepubliceerd in 1983, het nu populaire idee van verwantschap met andere soorten naar het domein van de formele milieu-ethiek. Hij betoogde: "Het ontwaken van dit gevoel van verwantschap, dit voor jezelf reëel maken dat we bestaan, en alleen kunnen bestaan, als elementen binnen vormen van een voortdurende gemeenschap (niet een geaggregeerde of sociaal samentrekkende menigte van scheidbare individuen) is de realistische analoog van het Kantiaanse " koninkrijk van doelen." De ethische noodzaak zou als volgt kunnen worden weergegeven: "Doe dus alsof uw stelregels tegelijkertijd moeten dienen als universele wet voor alle entiteiten waaruit de wereld bestaat." Crispin Tickell citeert in het voorwoord van James Lovelock's The Revenge of Gaia uit Lovelock over symbiose als "een duurzame relatie van wederzijds voordeel voor de gastheer en de indringer." Hij schrijft dat Lovelock beweert dat de enige levensvatbare toekomst is om symbiose te hebben, niet een ziekterelatie, met de rest van de planeet. Tickell stelt dan de vraag: "Hoe bereiken we die symbiose?" Ik ga in op deze belangrijke vraag door een antwoord te geven op basis van de rol van onze emoties. De rol van positieve aardse emotieszal worden versterkt door ze allemaal in de context van een seculiere land- of aardse 'spiritualiteit' te plaatsen. In plaats van te vertrouwen op een spirituele interpretatie van Gaia, of gepaste spirituele affiniteiten met de aarde getoond door inheemse volkeren, pleit ik voor een nieuw geformuleerde levensspiritualiteit gebaseerd op symbiotische wetenschap die relevant is voor de eenentwintigste eeuw en daarna. Positieve aardse emoties zullen zegevieren over de negatieve, en zullen dit doen door de liefde van het symbioceen te vestigen, bezield door een seculiere vorm van spiritualiteit. Avatar en sombiokritiek
Voordat ik wat geselecteerde literatuur over liefde en geest ga verkennen, wil ik de film Avatar uit 2009 van James Cameron onderzoeken vanuit het perspectief van sombiokritiek.' Ik pas sombiocentrische kritische evaluatie toe op de hoofdthema's van de film. filmische kwaliteiten, maar vanwege wat het afbeeldt als een fictieve Symbioceense setting met thema's die relevant zijn voor de belangrijkste onderwerpen van dit boek, met name het Antropoceen en zijn koloniserende tendensen.Ik wil mezelf en mijn evaluatie loskoppelen van de filmische kwaliteiten van Avatar.
Sombiokritiek, zoals ik het heb gedefinieerd, is een tak van ecokritiek die alle vormen van creatieve inspanning evalueert vanuit het perspectief van hun bewustzijn van
Toen de film in de bioscopen draaide, werd opgemerkt dat velen in het publiek terug wilden gaan en het intense leven en de liefdeservaring van de Na'vi voor elkaar en hun Gaiaanse 'levende maan' Pandora wilden herbeleven, onmiddellijk na de film. afgesloten. Velen meldden dat ze 'de blues' hadden ervaren, of wat ik interpreteer als krachtige, negatieve psychoterratische emoties in de vorm van zowel intense nostalgie, het verlangen om 'naar huis' terug te keren, als wat ik een soort virtuele solastalgie heb genoemd, of diepe existentiële nood over de verwoesting van het milieu die op Pandora plaatsvond door toedoen van de menselijke indringers. Mensen waren emotioneel verlaten toen ze "terugkwamen naar de aarde" aan het einde van de film, ondanks het feit dat Pandora alleen in de bioscoop bestond als een verbeterde 3D-brilervaring. Een kijker beschreef deze emoties kort en bondig: "Men kan zeggen dat mijn depressie tweeledig was: ik was depressief omdat ik heel graag in Pandora wilde wonen, wat zo'n perfecte plek leek, maar ik was ook depressief en walgde van de aanblik van onze wereld. wat we de aarde hebben aangedaan. Ik wilde zo graag aan de realiteit ontsnappen.'
Ik schreef op mijn blog over de psychoterratische dimensies van Avatar. Healthearth, niet lang na het zien van de film in 2010: Terwijl de echte wereld wordt verlaten (klimaatverandering, nood aan ecosystemen, enz., enz.), ervaren echte mensen solastalgie. Wanneer ze in Avatar een alternatieve wereld kunnen 'zien', die mooi, divers en complex is, een die voldoet aan hun esthetische, spirituele en ethische behoeften, willen ze erin leven. Tijdens de driedimensionale film ervaren ze een virtuele solastalgie terwijl ze virtuele deelnemers worden aan de poging tot vernietiging en verwoesting van de Na'vi en andere levensvormen in deze ongerepte omgeving... allemaal ter wille van een betekenisloos materialisme. De film wordt voor zulke mensen een existentiële ervaring van negatieve veranderingen in het milieu (gedefinieerd als solastalgie). Aan het einde van de film, wanneer ze moeten accepteren dat zo'n wereld alleen maar virtueel is, ervaren ze er een virtueel heimwee naar en worden ze depressief. De ironie van mensen die eindelijk de waarde van het leven inzien, verschillende manieren om 'mens' te zijn plus de intrinsiek waardevolle complexiteit van niet-menselijke wezens en hun levende systemen via een film over een virtuele wereld en de vernietiging ervan, is mij niet ontgaan. Wat de virtuele solastalgie-ervaring van Avatar me suggereerde, was dat diep in veel mensen de empathie zat die nodig was om te communiceren met de coherente en complexe wereld die planeet Aarde ooit vertegenwoordigde voor alle mensen en al het leven. Niet noodzakelijkerwijs een volkomen vredigen harmonieuze plek, maar een die voldoende de krachten van de schepping bevoordeelde boven de krachten van de vernietiging, om het leven en de positieve emoties te laten koesteren en bestendigen. Pandora was een fantasie van een plek die de uitdrukking van psychoterratische emoties mogelijk maakte, zoals solastalgie, nostalgie, solifilie en cutierria. Bovendien stelde mutualisme via symbiotische "eenheid-in-diversiteit" de krachten van het leven in staat om eindelijk de krachten van dood en vernietiging te overwinnen. Ik ben niet de eerste die de verbanden opmerkt tussen aardse emoties en Pandora-emoties, en het psychoterratische leed dat mensen voelen als gevolg van hun betrokkenheid bij de film.
Mensen die in hun dagelijks leven verbonden blijven met de aarde, hebben deze emotionele empathie niet verloren. Maar misschien kunnen intens stedelijke mensen dit soort oorspronkelijke empathie voor andere levensvormen en de systemen die hen in stand houden, nu pas ervaren wanneer ze het ervaren in een virtuele setting zoals een film. Het suggereert dat er iets fundamenteels en fundamenteels in de psyche van mensen is dat leidt tot de afwijzing van de opzettelijke vernietiging van het leven, en dat een liefde voor het leven en een leven van liefde bevestigt. Zoals gedocumenteerd in het vorige hoofdstuk, heb ik deze bevestiging van het leven 'sombiophilia' genoemd, en het staat naast biofilie in de positieve psychoterratische typologie.
Sinds de eerste vertoning van Avatar is de toestand van de wereld, volgens alle vormen van symbiomentele maatstaf, alleen maar verslechterd. Machtige bedrijven zoeken nog steeds de wereld af om fossiele brandstoffen te winnen en te verbranden. Plaatsen waar inheemse mensen een traditioneel leven leiden, worden nog steeds "ontwikkeld" en uitgebuit voor nog meer fossiele brandstoffen. Terwijl het Noordpoolgebied smelt, ziet de fossiele brandstofindustrie het eerder als een kans om meer olie te winnen dan als een regelrechte ramp. Klimaatverandering zorgt ervoor dat hele regio's van de planeet onbewoonbaar worden, tot het punt waarop alle vormen van leven moeten "verhuizen" naar veiligere plaatsen. Zelfs degenen in zogenaamde ontwikkelde landen vinden nu dat hun gezondheidstoestand, levensduur, levenskansen en kwaliteit van leven ernstig inferieur zijn aan die van de generatie van hun eigen ouders.
Terwijl de wereld in een handmand naar de hel gaat, vraag ik me af of er genoeg liefde over is in de wachtrijen van de mensheid om ons te redden van de krachten die dood en vernietiging aandrijven. Welke overblijfselen van een collectieve liefde- en levensbevestigende geest in de mensheid zijn er om de ecocide, vreemdelingenhaat en collectief geweld tegen te gaan dat in veel landen en hun leiders wereldwijd opkomt? Als het niet duidelijk is als massabeweging in de echte wereld, dan was het zeker duidelijk bij enkele van de vele mensen die Avatar bekeken.
Avatar was duidelijk een sciencefictionwerk. Maar de vooruitgang van de wetenschap achter symbiose op microscopisch niveau heeft de geloofwaardigheid en waarheidsgetrouwheid van de visie van de film op het leven op Pandora vergroot. De film stelt mensen in staat om een mensachtige cultuur te zien die sterk verbonden is met haar symbioment en andere holobionten die het leven delen. Kijkers konden ook zien hoe mensen konden communiceren en verbinding konden maken niet-destructieve manieren, en hoe toekomstige generaties van Na'vi moesten worden gekoesterd door zowel de samenleving als de levensboom.
De verwantschap, of sumbiophilia, met andere soorten geïdentificeerd via Leopold en de Gaia-hypothese vindt ook weerklank in de relaties tussen Na'vi en niet-Na'vi die in de film worden onderzocht. De liefde voor het leven en het respect voor het leven kunnen ook tussen mensen worden overgedragen in de verenigende kracht van liefde. De levensboom verschijnt als een spirituele verenigende kracht, waar de kracht van eenheid en creatie sterker is dan de kracht van vernietiging. De goede mensen, die zich bij de Na'vi aansluiten bij het verslaan van hun medemenselijke terraftorische krachten, worden als helden beoordeeld. De film toonde ook aan dat er veel manieren zijn waarop een collectief gevoel van niet-materiële of spirituele empathie voor het leven en zijn coöperatieve kant kan worden uitgedrukt, inclusief de samenwerking die nodig is om veldslagen te voeren en het kwaad te overwinnen. Ten slotte, om de samenvattingkritiek van de film compleet te maken: de Na'vi en de organische eenheid die op Pandora worden weergegeven, vertonen alle kenmerken van het proto-Symbioceen, zoals beschreven in hoofdstuk 4. Avatar was een film die het proto-Symbioceen aan het werk presenteerde in een fictieve setting. Dit alles brengt ons terug bij Don Fredericksen en zijn Jungiaanse waarschuwing dat als we onszelf zien en begrijpen als plaatsvervangend medeplichtig aan de poging tot vernietiging van Pandora, we onze eigen persoonlijke terrafthorane neigingen onder ogen moeten zien. Avatar is een film waarin we zien hoe onze eigen soort probeert vele andere te vernietigen. We worden gedwongen om naar het terraftorische in ons te kijken dat we normaal gesproken zouden ontwijken. Geen wonder dat mensen een buitengewoon ongemakkelijke vorm van virtuele solastalgie voelden bij de poging tot vernietiging van Pandora en de levensboom. Ze voelden het omdat ze weten dat ze deelnemers zijn aan hetzelfde archetypische drama dat zich hier op aarde afspeelt. Terug willen naar Pandora in zijn ongerepte staat is een vorm van ontduiking. Het is de moeite waard om Don Fredericksen op dit punt nogmaals te citeren: "Maar wetende dat ik weet dat ik niet wil erkennen, levert het meest pijnlijke besef op. Ik bedoel eenvoudig dit: door mijn eigen titanische psychologische register te ontwijken, het misschien op titanische ben mijn eigen psychische huis aan het vervuilen. Dit genereert een innerlijke, zelf gegenereerde vorm van solastalgie, " Terug willen keren naar Pandora is een nostalgische oplossing voor deze innerlijke solastalgie, maar het is ook een vorm van identiteit met die krachten die de goedheid en schoonheid van het leven bevestigen. De unie tussen mensen en plaats, de unie tussen mensen en andere wezens, en de unie tussen mensen en andere mensen zijn allemaal aanwezig in Pandora om ons te helpen zien wat we op aarde moeten doen. Avatar is een enorm liefdesverhaal over de vereniging tussen twee individuen, een vorm van erotische symbiose, en de vereniging tussen mensen en plaats, ecologische en culturele symbiose. Het betrekt de menselijke emoties op elk mogelijk niveau, inclusief aardse emoties, dus geen wonder dat het zo'n succes was - zoals het isprequels en sequels zullen zijn als ze ooit gemaakt worden.
Het is dan ook niet fantasierijk om na te denken over de symbiotische verbindingen tussen soorten, en de intense samenwerking binnen soorten, als een soort empathische levensgeest die alles bij elkaar houdt. Misschien was het een "vleugje" van deze geest die mensen die naar Avatar keken zo sterk voelden. Bovendien moeten we niet zo verbaasd zijn over een dergelijke geestherkenning, omdat de symbiotische empathie in de Na'vi en hun levensboom antecedenten heeft in de hele menselijke cultuur, ook in de eurocentrische mythologie. Elyne Mitchell noemt 'Yggdrasil', de gigantische es in de Noorse mythologie. Het is de boom des levens; het verbindt alle levende wezens via zijn bladeren, takken en wortels en voedt het leven door zijn cycli van leven en dood. De symboliek van de levensboom is terug te vinden in een groot aantal menselijke culturen. Het is duidelijk dat James Cameron iets veel diepers aanboorde dan de moderne symbiotische wetenschap toen hij de plot van Avatar ontwikkelde. De liefde voor kleine dingen
Het gevoel dat er iets groters in het leven is dan een individu heeft mensen zien kijken naar de grootste levende organismen op aarde voor inspiratie over wat de zin van het leven is. Bomen zijn een duidelijk voorbeeld van zichtbare eenheid in diversiteit, een uitstekend voorbeeld van wat de filosoof Hegel de dialectiek noemde, waar de kenmerkende, tijdelijk ver van elkaar verwijderde delen van de plantstructuur - knop, bloesem en vrucht - allemaal samenhangen in een enkele samenwerkende entiteit. Het zijn allemaal 'momenten' van het ene levende wezen dat in de loop van de tijd 'in proces' is. Bomen kunnen ook inspirerend zijn, zoals uitgelegd door John Christie, een schrijver die een erfgoedboerderij in Australië runt. Hij onderzoekt het idee van een oerverbinding met bomen en hun verbinding met empathie: In de mythologie is dit de Wereldboom, de 'axus [sic] mundi', het centrum dat de hemel boven met de onderwereld beneden verenigt, het stille punt waaromheen het universum draait. Hier is de boom een centrerende kracht. Vinden we hier troost? Robert Vischer was een Duitse filosoof die eind 19e eeuw de term 'Einfuhlung' (esthetische gevoeligheid) uitvond, later in het Engels vertaald als 'empathie'.
Dit idee kwam voort uit een ouder concept dat denken en lichamelijk voelen koppelde aan een waardering van objecten. Zo wordt er gezegd dat een lichaam opzwelt als het een hal binnenkomt; het zwaait, zelfs in de verbeelding, wanneer het de wind in een boom ziet waaien. Het is de ervaring van de ritmische continuïteit tussen het zelf en de ander, tussen 'buiten' en 'binnen'. De suggestie hier is dat we het zelf objectiveren in externe, ruimtelijke vormen (in dit geval bomen), het erin projecteren en er analoog mee worden, waardoor subject en object samensmelten. Wij worden de boom; ik en de wereld verenigen zich. Bomen, of boomgroepen, zijn dus als botanische kathedralen - spelonkachtig en beschermend en verheffend - en daarom ben ik het eens met Christie, wat betreft mijn concept van eutierria, of een 'goed aards gevoel'. probeert ook dat gevoel van versmelting van subject en object vast te leggen. Ik dacht aan kleinere eenheden van plaats dan de hele wereld, maar waarom niet? Als we ons kunnen inleven in de boom des levens, ermee kunnen versmelten, dan zouden we in een eeuwige staat van eutierria kunnen verkeren.
We hebben echter tegen de verkeerde boom geblaft als het gaat om aanbidding van grootte. De grootste levende organismen met een aaneengesloten genetische identiteit zijn geen reusachtige bomen of walvissen; het zijn kolossale netwerken van schimmels. In 2007 werd dat inderdaad gemeld de ontdekking van deze gigantische Armillaria ostoyae in 1998 luidde een nieuwe recordhouder in voor de titel van 's werelds grootste bekende organisme, volgens de meesten de 110 voet (33,5 meter) lange, 200 ton wegende blauwe vinvis. Op basis van zijn huidige groeisnelheid wordt de schimmel geschat op 2.400 jaar oud, maar zou wel 8.650 jaar oud kunnen zijn, wat hem ook een plaats tussen de oudste levende organismen zou opleveren. Hoewel het een interessant nieuwsbericht is, slaagt dit verslag van de "grootste" (en oudste) er niet in om het feit echt te waarderen dat de schimmel is ingebed in een nog groter organisme, het bos, en zijn hele reeks symbiont-biomen. Bovendien, zoals we hebben waargenomen, bevinden zich in de schimmel verschillende soorten symbiont-bacteriën die de schimmel helpen invasieve bacteriële aanvallen te overleven. Deze collectieve entiteit kan, zoals we nu door de plantenwetenschap begrijpen, bomen in een bos met elkaar verbinden, en via de symbiotische schimmel mycorrhizae het wortelnetwerk uitbreiden over honderden vierkante kilometers, en misschien zelfs verder, als we kijken naar de talloze andere symbiotische verbindingen tussen organismen. Misschien waren we ook tegen de verkeerde boom aan het blaffen toen we grootte als kenmerk van het leven beschouwden. Hoewel het gemakkelijk is om van een "grote, machtige god, een reusachtige boom of zelfs een uitgestrekt bos te houden, is het moeilijk, zo niet onmogelijk, om van symbiotische bacteriën te houden in iemands darm en in elke andere opening en elk oppervlak dat we op ons lichaam hebben." De grote denkers uit het verleden konden bij het zoeken naar inspiratie onmogelijk het idee opnemen dat op persoonlijk lichamelijk niveau het grootste aantal cellen, biljoenen daarvan, die actieve, levende delen van het menselijk lichaam vormen - ongeveer 90 procent van hen zijn in feite symbiont-bacteriën. Zoals Bassler ons eraan herinnert: "Je hebt 1010 bacteriecellen in je darmen. Je hebt maar 10° menselijke cellen in je hele lichaam. Er zijn dus 10 keer meer bacteriecellen in of op je dan menselijke cellen. In gewicht, je bent meer mens dan bacteriën, omdat je cellen groter zijn, maar in aantallen komt het niet eens in de buurt." We kunnen aan de eencellige bacteriën nog een flink aantal schimmels en virussen toevoegen. We moeten de som van het leven nog ontdekken vormen die bij ons leven in de menselijke holobiont, of het gasthuis dat we het menselijk lichaam noemen. Evenmin hadden de grote denkers kunnen vermoeden dat bacteriën, onzichtbaar voor het oog, verreweg de grootste familie-eenheid vormen in de grote levensboom. Als bacteriën en mycorrhizae voor ons zichtbaar waren geweest, zouden Descartes en andere grondleggers van het mechanistische reductionisme zag meteen de noodzaak in van holistische life sciences. We beginnen nog maar net te beseffen dat ons leven in de symbioment een gedeelde regeling is, een wederzijds voordelige relatie tussen holobionts, radicaal verschillende levensvormen die leven en dood gemeen hebben. Alle wezens, groot en klein, zullen samenwerken om hun deel van het leven zo lang mogelijk te behouden. We ontdekken zelfs nieuwe plekken waar de grote diversiteit van het leven te vinden is. Nieuw onderzoek heeft ontdekt dat er binnen de aarde nieuwe symbiotische microbiomen zijn. Zoals Gaetan Borgonie en Maggie Lau onthullen: Een wijdverspreide misvatting over de diepe ondergrond is dat dit rijk bestaat uit een aaneengesloten massa uniform samengeperst vast gesteente. Weinigen zijn zich ervan bewust dat deze rotsmassa zwaar gebroken is en dat er in veel van deze breuken en breuken water loopt tot kilometers diepte. De diepe aarde ondersteunt een hele biosfeer, grotendeels afgesneden van de oppervlaktewereld, en wordt nog maar pas ontdekt en begrepen.... Interessanter is dat we afleiden dat diepe microbiële groepen sterke, gepaarde metabolische partnerschappen of syntrofische relaties hebben opgebouwd, die de organismen helpen de uitdagingen te overwinnen van het extraheren van de beperkte energie die afkomstig is van rotsen. In plaats van rechtstreeks met elkaar te concurreren, brengen deze microben een win-win-samenwerking tot stand. Nu we weten dat er een diep aardmicrobioom is, suggereert dit dat we extra voorzichtig moeten zijn bij het boren in de aarde. Het naar de aarde duwen van water en chemicaliën op zoek naar gas (fracking) en het vervolgens vrijkomen van enorme hoeveelheden afvalwater brengt een grote verstoring van dit rijk van het leven met zich mee. Waar is de sectie, in de huidige milieueffectrapportages voor fracking, over de impact op diepe symbiotische microben? Het verbreken van symbiotische banden is meer dan een "impact": het is een aanval op een diep fundament voor het leven.
De volgende grote vraag is hoe we de symbiotische ordening in het leven in het algemeen, en het menselijk leven in het bijzonder, in metafysische termen moeten zien. Om te beginnen moeten we nadenken over onze identiteit. We zijn niet wie of wat we dachten dat we waren. We voelden ons erg op ons gemak bij het idee dat we autonome entiteiten en hoogontwikkelde 'individuen' waren. Geheel terecht zouden we ons nu ontmoedigd moeten voelen! Sommige mensen zijn er vrij gemakkelijk in geslaagd om te begrijpen dat ze deel uitmaken van de 'grote' helft van de symbiotische wending in het denken over het leven. Het was zowel vertrouwd als comfortabel om te denken dat we deel uitmaken van iets dat veel groter is dan wijzelf (Gaia), aangezien een dergelijke opvatting consistent is met oudere denktradities. Maar de andere helft, als ik het zo mag zeggen, is om na te denken over wat het betekent om een vitaal onderdeel te zijn van iets dat veel kleiner is dan wijzelf (microbiomen). Onze identiteit en levensloop zijn evenzeer verbonden met microben en microbiomen zoals het is voor macrobiomen (ecosystemen). Onze empathie voor het leven moet groeien, zowel in de aanwezigheid van grote bomen als de aanwezigheid van biljoenen microben die in en op ons leven. Symbiose en empathie, op kleine schaal, zouden geen vreemde bedgenoten moeten zijn. Liefde als onzichtbare ondeelbare eenheid
Naast empathie voor specifieke entiteiten, is er het idee dat, door hele complexe ecosystemen te doordringen, er een verenigende kracht of vitaal kenmerk is dat door iedereen wordt gedeeld. Zelfs hier abstraheren we te veel, aangezien ecosystemen een menselijke fabricage zijn van systeemgrenzen die niet bestaan in de symbioment. Het leven in de symbioment kent geen grenzen of muren.
Een vroege denker die de taak op zich nam om het leven binnen een grenzeloze ecologisch verbonden entiteit te begrijpen, was Rudolf Steiner. In 1923 creëerde Steiner het concept van "liefdesleven" in relatie tot het leven van bijen. Hij betoogde: Dat wat we alleen in onszelf ervaren op een moment dat ons hart liefde ontwikkelt, is eigenlijk precies hetzelfde dat als substantie aanwezig is in de hele bijenkorf. De hele bijenkorf is doordrongen van leven gebaseerd op liefde. In veel opzichten verloochenen de bijen de liefde en daardoor ontwikkelt deze liefde zich binnen de hele bijenkorf. Je zult het leven van bijen beginnen te begrijpen als je eenmaal duidelijk bent over het feit dat de bij leeft alsof ze zich in een atmosfeer bevindt die door en door doordrongen is van liefde... de bij zuigt haar voedsel, dat ze tot honing maakt, uit de delen van een plant die doordrenkt zijn van het liefdesleven. En de bij, als je het zo zou kunnen uitdrukken, brengt het liefdesleven van de bloemen in de bijenkorf. Dus je zult tot de conclusie komen dat je het leven van bijen moet bestuderen vanuit het standpunt van de ziel. Het bestuderen van bijen vanuit het standpunt van de 'ziel' kan ruwweg worden vertaald als het bestuderen van bijen in de context van hun relatie tot bloeiende planten en, op zijn beurt, plantrelaties met schimmels, of wat Elyne Mitchell de aardgeest van de bodem zou noemen. Het idee dat bijen 'liefdesleven' vangen en er honing van maken, is een prachtige manier om iets binnen de wetenschap te beschrijven dat erg complex is. Ik zou een verhaal kunnen vertellen over enzymen, suikers, een bijenhoningmaag, microbiomen in die maag, regurgitatie en verdamping, maar dat vermijdt gewoon het feit dat bijen het leven in planten via symbiose met schimmels en hun eigen symbiont-bacteriën omzetten in honing. Honing is het levensproduct van een holobiont; honing is meer dan bijen. Steiner was een pionier in de studie van organische onderlinge verbindingen en zag leven en liefde in ecologische termen. Hij suggereerde in zijn lezingen over bijen uit 1923 dat om het leven te begrijpen, "je diep moet kijken in de hele ecologie die de natuur te bieden heeft". Door te pleiten voor 'liefdesleven' volgde Steiner vele anderen in de geschiedenis van het denken die affiniteiten zagen tussen liefde en leven. Ik suggereerde eerder dat we veel zouden kunnen leren van inheemse mensen over wat aardse spiritualiteit inhoudt. The Dreaming was en is voor mij een vorm van symbiotische spiritualiteit die mensen verenigt met de symbioment en de kosmos. Je "land" zien als je "liefje" betekent dat je ervan houdt. Bovendien, hoewel ze symbiose op microscopische schaal niet kunnen zien of direct ervaren, accepteerden traditionele Aboriginals dat je niet alles hoeft te zien om te weten dat alles met elkaar verbonden is. Wijlen Big Bill Neidjie maakt in zijn educatieve verslag van de traditionele overtuigingen van zijn volk in Arnhem Land, gepubliceerd in Gagudju Man, duidelijk dat onbekende krachten deel uitmaken van wat hij 'heilige plaatsen' noemt. Omdat ik een documentaire over dit project heb bekeken, kan ik tot op de dag van vandaag zijn diepe, aardse, resonerende stem in mijn hoofd horen zeggen: Wij lopen op aarde,
waar wij voor zorgen,
als een regenboog die er bovenop zit
. Maar dat iets eronder
onder de grond.
kennen we niet
Je kent het niet. Ondanks het feit dat we op weg zijn om veel te 'weten' over het onzichtbare en het ondergrondse, is de bewering van Big Bill nog steeds waar. We kennen de samenstellende delen van de onzichtbare netwerken die samenhangen als een gedeeld leven, maar we zijn nog niet in staat om het leven zelf te definiëren, behalve in termen van een gedeelde levenseigenschap, de biocomunen, tussen ongelijksoortige elementen van een organisch geheel. Misschien is hier niets nieuws aan in zicht.
Het idee van Steiner, dat het delen van het bezit van het leven een vorm van liefde is, is al lang een thema in het westerse en niet-westerse denken. Andere, oudere culturen hebben ook geschreven over de kracht van een liefdesgeest of -essentie die alle dingen doordringt. De oude Grieken zagen het leven bijvoorbeeld als een strijd tussen de krachten van eenheid en ontbinding. De pre-socratische liefhebber van wijsheid Empedocles schreef over liefde en strijd, en hij beweerde dat alleen wanneer liefde 'in het middelpunt van de werveling staat, alle dingen daarin samenkomen om één te zijn'. In Plato's Dialogen wordt de noodzaak van een evenwicht tussen liefde en strijd besproken, en in het Symposium stelt Eryximachus dat, wil de gezondheid gedijen, "hij die in staat is eerlijke liefde van vuil te scheiden, of de ene in de andere kan veranderen, ... kan de meest vijandige elementen in de grondwet met elkaar verzoenen en hen tot liefdevolle vrienden maken." Hegel "verliefd"
Negentiende-eeuwse filosofen zoals G.W.F. Hegel en Goethe zagen ook liefde als de basis van het leven. Hegels hele filosofie zou kunnen worden gezien als een levensfilosofie, waarin de blauwdrukken voor allerlei niet-mechanische relaties de organische eenheid in levende organismen zijn en de eenheid die we liefde tussen mensen noemen. Hegels fragment 'Liefde', de titel die zijn redacteur Herman Nohl gaf, werd tussen 1797 en 1798 geschreven. In dit vroege werk ontwikkelt Hegel een formulering van organische, levende relaties die zal worden doorgevoerd in zijn volwassen geschriften. Hij begint het fragment over liefde door te pleiten voor de realiteit van relaties: "In feite is niets onvoorwaardelijk; niets draagt de wortel van zijn eigen wezen in zich (subject en object, mens en materie), elk is slechts relatief noodzakelijk; de een bestaat alleen voor de ander.' In de toestand van 'liefde' komt dit relationele kenmerk duidelijk tot uiting. Liefde is volgens Hegel een ware eenheid, aangezien ze 'alleen bestaat tussen levende wezens die gelijk zijn in macht en dus in elkaars ogen levende wezens vanuit elk gezichtspunt; in geen enkel opzicht is de een dood voor de ander'.
Hegel ziet het mogelijke resultaat van zo'n vereniging, een kind, als het hebben van een ontwikkelingsproces om het binnen een liefdevolle relatie tot eenheid te brengen. In een vroege formulering van de dialectiek beschrijft Hegel deze vorm van ontwikkeling: "Het zaad breekt los van zijn oorspronkelijke eenheid, verandert steeds meer in tegenstelling en begint zich te ontwikkelen. Elk stadium van zijn ontwikkeling is een scheiding en zijn doel in elk is om voor zichzelf de volledige rijkdom van het leven te herwinnen ... Het proces is dus: eenheid, gescheiden tegenstellingen, hereniging.
Hegel zou in zijn latere geschriften doorgaan met het beschrijven van dit proces van liefde in termen van leven, dan het Absolute, of geest. Maar de 'proces'-filosofie die eraan ten grondslag ligt, is een poging om 'het leven te denken'. Hegels beroemde idee van de 'dialectiek' is de volwassen formulering van deze zoektocht om het leven te beschrijven binnen een 'procesfilosofie'. Ondanks latere, complexere beschrijvingen van de dialectiek, waarvan een groot deel gebruik maakte van organische metaforen, produceerde hij in zijn vroege geschriften een verslag van het dynamische proces dat het leven bezielt. Hegel zegt in ongewoon heldere taal: "In de liefde heeft de mens zichzelf in een ander gevonden. Aangezien liefde een vereniging van het leven is, veronderstelt ze een deling, een ontwikkeling van het leven, een ontwikkelde veelzijdigheid van het leven. Hoe gevarieerder de verscheidenheid in hoe meer het leven leeft, hoe meer plaatsen het zichzelf kan voelen, des te dieper wordt de liefde." tijd. Het is deze eigenschap die de liefde kenmerkt als een soort organische eenheid en van groot filosofisch belang. Hegel, om hem het laatste woord over liefde te geven, zegt dat het "iets is dat tegelijkertijd voelt, d.w.z. in het gevoel van het hart en het object betekent hier een geest die alles doordringt en een enkele essentie blijft, zelfs als elk individu zich bewust is van zijn gevoel als zijn eigen individuele gevoel.
Ik zal het voorbeeld van Hegel volgen bij het definiëren van liefde als een geest die alles doordringt, als de basis voor een seculiere spiritualiteit, gebaseerd op de symbiose die het leven in al zijn uniciteit en diversiteit verenigt. Liefde en symbiose
Vanaf de twintigste eeuw zijn er maar weinig serieuze discussies geweest over de overeenkomsten tussen liefde en leven. Het idee alleen al dat men de relatie tussen persoon en plaats, lichaam en symbioment zou kunnen beschouwen als vergelijkbaar met die tussen geliefden, lijkt niet relevant te zijn in een wereld die nu geobsedeerd en beoordeeld wordt, voornamelijk door waardeneutrale wetenschap, materialisme en contant geld. waarden. De 'filieën van het leven zijn geneutraliseerd of gecommercialiseerd, terwijl filiafielen, zoals kunstenaars en schrijvers, moeite hebben om een empathisch publiek te vinden voor hun uitdrukking van de' milieucrisis' als een verlies van liefde. Het is misschien veel gemakkelijker voor de media om verzilver solastalgie en depressie en presenteer ze als slachtoffers van de eco-apocalyps.Iedereen wil naar een ramp kijken.
Zoals vermeld in hoofdstuk 4, ontwikkelde Erich Fromm in de jaren zestig het idee van biofilie, of de liefde voor het leven. Hij voerde aan dat de biofiele persoonlijkheid 'vormt en beïnvloedt door liefde, rede, door zijn voorbeeld' in plaats van door autoritarisme en geweld. De associatieve aard van liefde zal hieronder worden besproken; Fromm neemt biofilie echter mee in elk aspect van de menselijke ontwikkeling, inclusief de persoonlijkheid. Hij beschouwt biofilie als een "totale oriëntatie" op het leven, en zegt dat het voor mannen en vrouwen "tot uiting komt in iemands lichamelijke processen, in zijn emoties, in zijn gedachten, in zijn gebaren; de biofiele oriëntatie komt tot uiting in de hele mens."
De hedendaagse Welshe schrijver Ginny Battson heeft liefdeslevens verbindingen tussen mensen en elementaire symbiotische krachten binnen biomen expliciet naar een nieuwe dimensie gebracht. Ze schrijft over de netwerken van schimmelhyfen en hun analogie met het idee van liefde: Hyphae groeien uit hun "vinger" toppen, de zachtste verkenning in het vinden van een weg naar hun volgende onderlinge verbinding. In een laboratorium kan de groeirichting van hyfen worden gecontroleerd door omgevingsstimuli, zoals het aanleggen van een elektrisch veld. Hyfen kunnen voortplantings mogelijkheden op enige afstand waarnemen en ernaar toe groeien. Hyfen kunnen door een doorlatend oppervlak weven om het te penetreren. Men kan de menselijke geest van liefde een beetje beschouwen als de hyfen, in het voelen van partners en het vinden van manieren om verbinding te maken en uit te wisselen door middel van lagen. De liefde zelf gloeit natuurlijk in vele regenboogkleuren. Aristoteles zegt dat liefde bestaat uit een enkele ziel die twee lichamen bewoont. Mycelium is misschien wel de ziel en eenheid van het bos, waar niet slechts twee wezens verenigd zijn, maar velen, en uit liefde voor de hele gemeenschap.
In de menselijke context is samenwerking tussen mensen een basis voor alle vormen van sociale activiteit. Liefde, empathie en vriendschap zijn in wezen coöperatief van aard en vormen de basis van verdere creatieve en koesterende handelingen. Ons werk als ouders, de intrinsiek onbaatzuchtige aard ervan, helpt het kind opgroeien tot een productieve en zorgzame volwassene. Hetzelfde proces is van toepassing op alle vormen van productief werk, inclusief kunst en industrie. Liefde als coöperatief en associatief is een vorm van culturele symbiose omdat het niet kan worden afgedwongen, maar vrijelijk wordt ondernomen en gedeeld om een groeiend domein van goederen te bereiken. Liefde is de basis voor ethiek.
Het aanvoelen van de behoeften van anderen is een voorbeeld van liefde, en het wordt vrijelijk ondernomen door degenen die 'verliefd' zijn. Zoals betoogd door de Australische filosoof Eugene Kamenka: "De vrije eigenschap van liefde ligt in het feit dat er geen externe beperkingen of interne illusies en onderdrukkingen nodig zijn om door te gaan als liefde." De Ghedeïst
We kunnen zien dat, voor leven en liefde, beide alleen mogelijk zijn als er verbinding, uitwisseling, creatie, reproductie, verdediging en delen is. Het principe of biocomunen dat het leven in een bos of op de menselijke darm-hersen as bezielt, heeft een patroon dat wordt herhaald in liefde tussen mensen op kleine schaal (tussen geliefden) en op grotere schaal in de soliphilia of "liefde voor de hele gemeenschap" van mensen. Met individuele organismen kan de eenheid worden verbroken door krachten die zich verenigen, zoals giftige stoffen, kankerachtige groei en ongebreidelde infectie. Maar om het leven te laten voortduren, moeten de krachten die het leven creëren en in stand houden, op de lange termijn zegevieren over de destructieve krachten. Dat het leven in het algemeen zelfvernietigend is, is een tegenstrijdigheid die zou eindigen in uitsterven. Er moet meer dan een 'gelijk evenwicht' worden gevonden, aangezien levenskrachten zich manifesteren als organismen en in staat moeten zijn om tot volwassenheid te groeien, reproductieve cycli te voltooien en destructieve krachten op afstand te houden.
Op grotere organisatieniveaus hebben de wetenschappen van biologie en ecologie ons laten zien dat soorten onderling verbonden zijn op een manier die de gezondheid van hele gemeenschappen in stand houdt. De eigenschap 'gezondheid van het ecosysteem' wordt bereikt, zoals we in hoofdstuk 4 hebben gezien, door de interactie van een divers aantal soorten die allemaal op een gecoördineerde manier samenwerken om een gemeenschappelijk doel te bereiken. Uiteindelijk wordt grootschalige organisatie weerspiegeld in kleinschalige organisatie en vice versa. Op alle niveaus is wederzijdse samenwerking, de symbiose tussen diverse soorten, een groeiend resultaat van evolutie door symbiogenese in de tijd
. Wanneer diverse organismen en diverse soorten samenwerken, delen ze de biocomunen, de gemeenschappelijke eigenschap van het leven. Geen enkel organisme. op zichzelf kan dit doel bereiken. Bacteriën, planten en mensen werken allemaal onderling samen en 'communiceren' op mysterieuze wijze hun behoeften. Zelfs darmbacteriën communiceren onderling, een proces dat 'quorum sensing' wordt genoemd, om hun vermogen om elkaar en hun symbiont-partner (ons) te coördineren en te helpen, te maximaliseren. Een dergelijk inzicht is ook praktisch omdat het ons helpt te begrijpen dat het herstellen van de schade aan de aarde een coöperatieve onderneming is tussen veel verschillende soorten organismen. Germaine Greer, terwijl ze de complexiteit en gezondheid van ecosystemen herstelde op een aangetast terrein in Cave Creek in het zuidoosten van Queensland, had de verontrustende gedachte dat de taak te zwaar voor haar leek:
Ik liep naar de plek waar boskalkoenen alle dure mulch hadden geschraapt tot een enorme nieuwe heuvel waarin hun eieren al aan het broeden waren. Al mijn angst ebde uit het geheugen weg. Hoe had ik kunnen denken dat ik hier alleen in zat? Ik had helpers, duizenden, nee, miljoenen, en ook vijf mensen. Cave Creek was tenslotte niet zomaar een antropogeen bioom. We werkten allemaal samen, bacteriën, schimmels, ongewervelde dieren, reptielen, amfibieën, vogels en bomen, plus af en toe een mens.
Er blijft iets diep mysterieus en vaags over de manier waarop de systemen van onderlinge verbinding werken. We moeten nog uitzoeken hoe 'zij' communiceren met 'ons' en wij met hen. Toch gebeurt het naadloos een miljoen keer, elk moment van elke dag binnen in een menselijk lichaam. Zeker, er is de nervus vagus, gen signalering en chemie, maar het gaat verder dan dat, als een mysterie, de gedeelde biocomunen. Dat mysterie opent ruimte voor een nieuw seculier concept voor de levens affiniteit tussen diverse organismen. Strikt genomen zijn ze niet allemaal onze "verwanten", aangezien we in het geval van bacteriën niet eens weten dat ze er zijn. Trouwens, er zijn er in het ecosysteem met wie ik de verwantschaps status niet wil delen. Verlamming tikt bijvoorbeeld op Wallaby Farm. Het zijn bloedzuigende parasieten die ook hun gastheer kunnen doden. Geen mutualisme hier.
Als gevolg van het mysterie van de eigenschap van het gedeelde leven, heeft het idee van een seculier woord voor 'geest' mij ook bezig gehouden. Zeer weinig mensen hebben een materiële affiniteit ontwikkeld met de biljoenen organismen die essentieel zijn voor ons leven, maar buiten onze perceptuele fysieke en psychologische grenzen vallen. Afgezien van enige recent verworven kennis dat ons darmmicrobioom van vitaal belang kan zijn voor de fysieke en mentale gezondheid, moeten we de aanwezigheid van onze symbiotische darmflora nog integreren in enige vorm van empathisch of 'spiritueel' rijk. Ik stelde dat de aanwezigheid van de biocomunen binnen holobionts de basis vormt voor een seculiere vorm van spiritualiteit die het onderling verbonden leven tussen alle levensvormen en alle individuele wezens op de levende planeet verenigt. We hebben nieuwe concepten nodig om ons te helpen emotioneel contact te hebben met het hele leven, niet alleen met dat wat groot, spectaculair en direct aanwezig is voor onze zintuigen.
Er is een oud stamwoord in Indo-Europese talen dat de betekenis vastlegt die ik wil overbrengen. "Ghehd" heeft betekenissen die verband houden met Oud-Engelse en Germaanse woorden zoals "samen", "verzamelen" en "goed". Ik dacht dat een moderne versie van het woord 'ghehd' in een seculiere spirituele context zou kunnen worden opgenomen in de vorm van de 'ghedeïst'. Het woord wordt gevormd met de geest, ghed, en een afkorting van het Duitse "Geist", met zijn betekenissen van geest en geest en affiniteiten in andere talen van een vitale kracht of "levenskracht". Het neologisme "ghedeist" werd dus door mij gecreëerd om een seculier positief gevoel voor de eenheid van het leven te verklaren, en de intuïtie, nu ondersteund door de wetenschap, dat alle dingen met elkaar verbonden zijn door het delen van een levenskracht. Mijn definitie van de "ghedeïst" is het bewustzijn van de geest of kracht die de dingen bij elkaar houdt, een seculier gevoel van onderlinge verbondenheid in het leven tussen het zelf en andere wezens (menselijk en niet-menselijk) en hun samenkomen om te leven in gedeelde aardse plaatsen en ruimtes , inclusief ons eigen lichaam. Het is een gevoel van intense affiniteit en gevoel van empathie voor andere wezens die allemaal een gezamenlijk leven delen. Het is een gevoel van diepe verbondenheid met het grootse project dat we leven noemen.
We hebben geen "geloof" meer nodig om te geloven in iets waarvan we normaal gesproken geen direct zintuiglijk bewustzijn hebben, omdat we via microscopische technologie daadwerkelijk symbiose aan het werk kunnen zien in microbiomen. Opleiding en ervaring om symbiotische spiritualiteit te begrijpen, kunnen nodig zijnplaats grotendeels door onderdompeling in de natuur op grote schaal, en onderdompeling in het microscopische door het gebruik van zintuiglijke technologie. Een deel van deze technologie kan digitaal worden verbeterd, vooral wanneer sciencefictionfilms zoals Avatar een model bieden van hoe mensen in de aanwezigheid van symbiotisch verbonden leven in drie dimensies kunnen worden gebracht. Een eerdere film, Fantastic Voyage (1966), nam een team van geminiaturiseerde mensen mee in een geminiaturiseerde onderzeeër naar de beschadigde hersenen van een mens om vitale reparaties aan de neurale circuits uit te voeren. Ik kan me een driedimensionale educatieve reis door de darm voorstellen die de kijker van een startpunt bij de mond en het orale microbioom door het spijsverteringskanaal voert en vervolgens via de anus verlaat. Onderweg maken we kennis met de darmflora en de goede bacteriën die ons gezond houden. Ook maken we kennis met de slechte bacteriën en zien we hoe ze door het lekkers worden verslagen of geneutraliseerd. Zou de film Journey to the Bottom of My Body een blockbuster kunnen worden? Auteurs van kinderboeken zouden het hele verhaal over het symbiotische microbioom kunnen omzetten in eennieuw genre. Ghedeïstische ethiek
De associatieve aard van het leven, het feit dat het leven integratie met ander leven vereist om te kunnen bestaan, geeft een praktische kant aan het idee van de ghedeïst. We moeten soms weten in welke richting we moeten gaan, en het oude 'goede' in de ghedeïst biedt een zekere mate van leidraad. Onthoud dat "ghehd" betekenissen heeft die verband houden met verenigen, samenkomen, verzamelen en goed doen. Dit is precies wat de symbiotische wetenschap heeft ontdekt als fundament voor het leven in de eenentwintigste eeuw.
In de symbiotische wetenschap hebben we gezien dat samenwerking zoveel mogelijk uit de aarde haalt om het leven uit te breiden en te verlengen (om te groeien) en om de krachten te verslaan die dingen uit elkaar trekken en ziekte en dood veroorzaken. Het leven is, zoals ze zeggen, een strategie die zich verzet tegen entropie en verval. Er bestaat niet zoiets als afval in de symbiose van het leven. Alles wat leeft, of ooit leefde, wordt geconsumeerd en 'gerecycled' als leven. Schimmels zoeken en delen schaarse elementen en mineralen die plantenwortels niet kunnen vinden; bacteriën accepteren en helpen ons voedsel te verwerken en krijgen in ruil daarvoor voedingsstoffen, reguleren de bloeddruk en beschermen ons tegen de bacteriën die ons anders zouden vernietigen.
Het grote ethische drama van Terraphthora en Terranascia is het verhaal van het leven. Om het leven te laten voortduren, moet terranascia op de lange termijn zegevieren, ondanks alle krachten van willekeurige rampen en berekende predatie die ertegen zijn gericht. De wisselvalligheden van het leven kunnen bestaan uit de asteroïde die morgen inslaat, een toevallige ontmoeting met een mensenetende tijger of in contact komen met vleesetende bacteriën. Deze gebeurtenissen en wezenszijn ongetwijfeld slecht voor degenen wier leven door hen wordt gedoofd. Het zijn echter zeldzame gebeurtenissen in vergelijking met het overweldigende aantal en de omvang van aardwetenschappelijke gebeurtenissen die plaatsvinden in de normale loop van het leven. Na de ramp, wanneer het leven opnieuw wordt ingesteld, blijft het complexiteit en verenigde diversiteit opbouwen. Terranascient krachten zijn goed, terrafthora krachten zijn slecht. Terranascient krachten werken samen om het leven in symbiotische relaties te beschermen. Terraphthoraanse krachten proberen niet alleen andere levensvormen te vernietigen, ze zullen zich ook tegen elkaar keren.
We hebben al een context waar dit soort persistentie te vinden is. Het is de manier waarop de menselijke geest werkt. De Australische filosoof John Anderson legt uit wat volgens mij de parallellen zijn tussen de werking van het leven en de werking van de menselijke geest: Maar hetzelfde kan gebeuren in de geest van een persoon, wanneer een conflict wordt opgelost en een nieuw soort activiteit ontstaat met behulp van bepaalde blijvende motieven of gevoelens. Dit is het proces van sublimatie, waarbij het ene motief voor het andere een uitdrukkingsmiddel vindt, het een taal verschaft, zijn eigen ideeën als doelstellingen vooropstelt. Dit is ook het proces van opvoeding. Men zou dus kunnen stellen dat alle goede motieven dit overdrachts- of omzettingsvermogen hebben, waardoor uit tot nu toe gedissocieerd materiaal een nieuw motief wordt gevormd dat kan samenwerken met het goede motief. Goedheid is associatief, kwaad is dissociatief; Goederen hebben een gemeenschappelijke taal, kwaad niet.
Ik ben het niet eens met Anderson dat, in de geest van Freud, het kwaad weliswaar een gemeenschappelijke taal heeft, maar het is de taal van isolatie en dood. Thanatos, necrofilie en terraphthora zijn slechte drielingen. Het doodsinstinct en necrofilie zijn echter doodlopende wegen in zowel de symbioment als de geest. Hun overwicht is altijd van korte duur.
Naast persoonlijke contexten kunnen zowel deugd als het kwaad manifest worden gevonden in sociale bewegingen waar individuen met elkaar samenwerken om gemeenschappelijke doelen te bereiken. De deugd boekt vooruitgang zonder de onderdrukking van anderen, terwijl het kwaad slechts tijdelijke 'vooruitgang' boekt ten koste van anderen en, op de lange termijn, van zichzelf. Het kwaad faalt voortdurend voor de test van universaliseerbaarheid, aangezien er altijd tegenstellingen en conflicten duidelijk zijn in de toepassing ervan. Het is moeilijk voor te stellen dat een samenleving (welke samenleving dan ook) blijft bestaan als het kwade op de lange termijn het goede overheerst. Zoals Kamenka betoogt, werken goederen "met elkaar samen en vertonen ze interne vooruitgang en ontwikkeling op een manier dat kwaad niet kan samenwerken en vooruitgang kan boeken". In deze doctrine kan er hoop zijn dat dissociatieve en anti-levenskrachten in de politiek uiteindelijk met elkaar in gevecht zullen gaan en associatieve, solifiele krachten overlaten om door te gaan met het groeien van het leven.
Er is dus in de wereldorde een parallel met de associatieve en dissociatieve kwaliteiten die aanwezig zijn in psychosociaal goed en kwaad. Ethiek,in de symbiomentale context, houdt zich bezig met het koppelen van associatieve psychosociale attitudes en institutioneel ontwerp aan de patronen. van symbiotisch afgeleide orde te vinden binnen levenssystemen. Deze organische verbindingen kunnen voorkomen in persoonlijke reflectie, sociale bewegingen en uiteindelijk in instellingen die zelfbepaalde, zelforganiserende en zichzelf in stand houdende vormen van symbiotische organische orde zijn. Laat deze elementen vrij spel, en je krijgt het Symbiocene.
Het idee dat organische eenheid en orde alle leven in de biosfeer doordringen, brengt de erkenning met zich mee dat het ethische of het goede is ingebouwd in de objectieve orde der dingen op bioomschaal. Het identificeren van het potentieel voor goed (associatieve, organische, symbiotische orde) van kwaad (dissociatieve, uitbuitende, parasitaire stoornis) in de mondiale context is de belangrijkste taak die de ethiek op zich kan nemen.
Ethiek is het sociale equivalent van de fundamentele symbiotische relaties die in andere delen van het symbioment ontstaan; het is een sociale strategie die zich verzet tegen sociale entropie en wanorde. Een dergelijke strategie wordt steeds belangrijker naarmate de mens overgaat van een tribale, patch-verstorende en lokale soort naar een onderling verbonden mondiale soort, en vervolgens, zal ik betogen, naar symbioceenstammen binnen het symbioceen (zie hoofdstuk 6).
Hoewel onze evolutionaire erfenis soms het dissociatieve vereiste in relaties tussen en tussen soorten, moet het ook een centrale plaats hebben gehad voor het coöperatieve en het associatieve (seks, voortplanting, koestering, opvoeding). Er staat nu te veel op het spel om de parasitaire en egoïstische kijk op de evolutie toe te staan om een 'hard-wired' individualisme te laten gelden boven symbiotisch verworven samenwerking en wederzijdse hulp. De generatie van positieve, associatieve, ghedeïstisch-organische en fluministische ethiek vanuit een wereldwijd verbonden menselijke cultuur moet in duidelijk contrast worden geplaatst met het zelfzuchtige, terraftorische alternatief.
Als een van de best verkochte films aller tijden, lijkt Avatar steeds meer op een documentaire over de menselijke benarde situatie op aarde. Ecologische en biologische wetenschap blijven bewijzen dat de toestand die we leven noemen, aan de basis ligt van grootschalige symbiose binnen organismen en tussen soorten. Zonder symbiose zou het complexe leven zoals wij dat kennen niet kunnen bestaan. Onderling verbondenheid en delen zijn de norm, isolatie en niet-verbondenheid zijn voorbode van de dood.
We hebben gezien dat de kenmerken van de fictieve maan Pandora eigenlijk een wetenschappelijke basis hebben, meer expliciet gemaakt in wetenschappelijke ontdekkingen in plant-plant communicatie, plant-schimmelnetwerken en onderzoek naar het bioom van de mens, sinds de film werd gemaakt. De spirituele en liefdevolle eigenschappen van de Na'vi-natuur waren volledig gebaseerd op een naturalistisch ecosysteem dat ook dat gevoel vanverbonden leven en liefde. Hun sociale leven was gebaseerd op sumbiophilia en soliphilia - de culturele en 'politieke' uitdrukking van symbiose. James Cameron had voor hen hun eigen proto-symbioceen gecreëerd.
Mensen, biologisch afgestemd op zo'n verenigende levenskracht, voelden de emoties om zich ermee te verbinden en, toen de film voorbij was, onthechting van zijn prachtige aantrekkingskracht. Dergelijke emotionele gevoelens worden scherper wanneer we het grimmige besef krijgen dat Pandora een fictie is en dat we tot nu toe geen enkel bewijs hebben gevonden dat er ergens anders leven bestaat dan hier op aarde.
Er vindt een soortgelijk proces plaats met het Antropoceen. Terwijl zijn allesomvattende kracht het leven op aarde uitdooft en verstikt, ervaart de levensvorm die we 'mens' noemen een dissociatieve invasie. Deze keer is het niet mens versus Na'vi, maar mens versus mens (en de rest van het leven), allemaal in de zoektocht naar 'unobtainium'. We zijn een soort die in oorlog is met onszelf en alle levende vormen waarmee we de aarde delen. Er is een versplintering van de gemeenschappelijke levensgeest, en ik betoog dat we dit allemaal op verschillende manieren voelen. De negatieve aardse emoties die bij mensen worden gevoeld, zijn allemaal symptomen van het leven dat uit elkaar wordt gescheurd, globale koyaanisqqatsi of het uiteenvallen van het leven.
Samen met de materiële ineenstorting van het leven en zijn vitaliteit, is er ook de ineenstorting van wat we eens een spirituele dimensie zouden hebben genoemd. Terwijl elke gedeelde kruising in de ghedeïst van het leven wordt uitgedoofd, terwijl elke holobiont biocomunen wordt weggevaagd, ervaren we een afname van onze persoonlijke en collectieve identiteit. Naarmate de zesde grote uitsterving vordert, voelen we dat we dichter bij de zevende grote uitsterving komen... onszelf. Ik voel dit verlies aan integriteit wanneer de laatste West-Afrikaanse zwarte neushoorn wordt neergeschoten vanwege zijn hoorn, of wanneer het lichaam van een kleine jongen, Alan Kurdi, een vluchteling, alleen aanspoelt op de oevers van de Middellandse Zee. De ghedeïst verbindt ons allemaal.
Georganiseerde religie heeft nooit een hypotheek gehad op spiritualiteit, maar is in het verleden een krachtige bemiddelaar geweest van de betekenis ervan. Te laat, terwijl veel vormen van niet-menselijk leven van de aardbodem verdwijnen, hebben de leiders van veel religies opgeroepen tot grotere inspanningen om te behouden en te beschermen wat we nog over hebben van de 'schepping'. Paus Franciscus is in dit opzicht een groot leider van de katholieke kerk. Naar mijn mening heeft spiritualiteit, als de menselijke zoektocht naar betekenis, echter de grote boom, de grote kerk en de 'grote man' kijk op het leven al verlaten. Het is teruggekeerd naar waar het allemaal begon: samenwerking en associatie tussen de kleinst mogelijke eenheden van het leven. Dat het leven kan groeien en evolueren vanuit zo'n bescheiden begin, om nu zijn menselijke vorm te laten ontdekken hoe het allemaal is gebeurd, is op zich al spiritueel. Het geeft royaal betekenis aan hoe mensen zouden moeten leven.
De symbiotische wending in ons denken haalt ons uit de formele religie, uit het reductionisme, uit het patriarchaat, uit het economisch liberalisme,uit autopoiese, en uit het idee van het autonome individu. 48 Ten slotte zijn we bevrijd van de dominante ideeën die ons ertoe hebben gebracht te denken dat we gescheiden zijn, of moeten scheiden, van de rest van de individuele levensvormen. We kunnen die scheiding niet langer verontschuldigen of rechtvaardigen. Het leven is een coöperatieve onderneming die bij elkaar wordt gehouden door associaties van verschillende levensvormen die gedurende miljoenen jaren samen zijn geëvolueerd. Mensen zijn gewoon een recent voorbeeld van grootschalige symbiose in actie, terwijl we deze aarde bewandelen dankzij onze darmbacteriën.
Spiritualiteit hebben zonder religie kan voor velen een opluchting zijn. Ik heb het gevoel dat het al lang had moeten gebeuren, aangezien leerstellige geest in het rijk van de andere wereld nu is vervangen door de ghedeïst in deze wereld, in elk hoekje en gaatje. De ghedeïst zit in elk levend wezen en als je ervoor openstaat, kun je het overal en in jezelf voelen. Het wordt tijd dat we houden van wat en wie we zijn.